Jarenlang hebben specialisten in de inspanningsfysiologie zich gebogen over de inhoud van de training. In het algemeen was er weinig aandacht voor wat tussen de trainingen door gebeurde. Dat is vandaag niet langer zo.
Merkwaardige recuperatiemethoden
Vandaag weet men dat de kwaliteit van de recuperatie bijna net zo belangrijk is als de inspanning zelf. Daarom werden er verschillende methoden ontwikkeld om ze te verbeteren. Men noemt het weer op krachten komen ook wel eens de onzichtbare training. Tijdens de Wereldcup Rugby in 2007 bestudeerden onderzoekers van de Universiteit van Saint-Etienne het programma dat het Schotse team volgde na elke wedstrijd. Het begon telkens met een ijsbad van vijf minuten, gevolgd door een warme douche om terug op temperatuur te komen (vrije duur). Daarna volgde een behandeling op een trilplaat gedurende vijf minuten, een ontspanningspositie met het hoofd naar beneden (5 minuten) en tien minuten fietsen. Daarna moest elke speler steunkousen aantrekken voordat ze naar het hotel vertrokken.
Doeltreffendheid in vraag gesteld
Het recuperatiesysteem van de Schotten heeft niet verhinderd dat ze het onderspit moesten delven tegen Argentinië, maar de methode is minstens interessant te noemen, vooral als men ze vergelijkt met de methoden die in andere sporten aangewend worden. In de voetbalwereld is cryotherapie bijvoorbeeld erg in de mode. De spelers beëindigen zelden de wedstrijd met een ijsbad. Ze doen nog altijd aan zogenaamde actieve recuperatie of zuiveringsrituelen waarbij ze 5 à 15 ronddribbelen met een intensiteit die 40 à 60% van de maximale VO2 bedraagt. De jogging zou het organisme moeten helpen om zich te ontdoen van de inspanningstoxines. En dat terwijl de doeltreffendheid van de methode niet echt bewezen kan worden. Bijzonder is ook dat voetbalspelers zich doorgaans een dag na de wedstrijd laten masseren terwijl wielrenners absoluut op de dag zelf een massage moeten krijgen. Er blijken in elk geval heel wat culturele verschillen te zijn wat recuperatie betreft.