Pijn hebben is minder erg als we weten dat de pijn overgaat. Maar als de pijn aanhoudt, wordt het een echte lijdensweg en worden we erdoor getekend. En toch moeten we doorgaan en ermee leren leven. Hoe kunnen we dat doen?
Wat is chronische pijn? Een definitie.
Pijn is een “onaangename sensorische of emotionele ervaring samenhangend met actuele of potentiële weefselbeschadiging of beschreven in termen van een dergelijke beschadiging” (1). Pijn wordt dus door de betrokkene zelf beschreven. Niemand kan zeggen: “Neen, je hebt geen pijn!”
Alle pijn is echte pijn. Pijn wordt als chronisch beschouwd als de pijn langer aanhoudt dan wat verwacht en gebruikelijk is - dat betekent in de meeste gevallen meer dan zes maanden -, als de pijn onvoldoende reageert op de behandeling of als de pijn een significante en geleidelijke verslechtering van de functionele en relationele vaardigheden van de patiënt veroorzaakt.
De oorzaak van de pijn achterhalen.
Pijn heeft altijd een oorsprong. De eerste reactie bij chronische pijn moet natuurlijk zijn om te achterhalen vanwaar de pijn komt om zo de kansen op verlichting te vergroten.
Een pijncentrum kan hierbij een grote hulp zijn. De meest voor de hand liggende oorzaak is namelijk niet altijd de echte oorzaak. Een veel voorkomend voorbeeld is rugpijn. Rugpijn is niet per se te wijten aan een discusherniadiscus(de tussenwervelschijf die gaat uitpuilen en op de zenuwen drukt). Soms neemt degene die pijn heeft - en dat gebeurt ook bij een hernia - automatisch en zonder het te weten een houding aan die de pijn moet verlichten. Als die houding chronisch wordt, kan ze zelf leiden tot pijn.
De reumatoloog kan dat over het hoofd zien en de hernia blijven behandelen, terwijl kinesitherapie hier meer aangewezen is. Artsen van centra voor pijnbehandeling zijn het gewoon om dat type van problemen op te sporen en te verzorgen. Het loont dus de moeite om er een afspraak te maken, ook als u het volste vertrouwen hebt in uw arts.
“Douleur chronique: reconnaître le syndrome douloureux chronique, l’évaluer et orienter le patient.” Haute Autorité de Santé (HAS), samenvatting van de aanbevelingen 2008.