Inspanningsincontinentie - een ongewild urineverlies dat optreedt bij inspanningen zonder dat men enige plasdrang heeft - is een kwaaltje waar duizenden vrouwen hinder van ondervinden in hun dagelijkse leven. Almaar meer vrouwen laten dan ook een kleine chirurgische ingreep uitvoeren die hun leven grondig verandert: ze laten een draagband plaatsen. Een woordje uitleg.
Het mechanisme dat inspanningsincontinentie veroorzaakt
Inspanningsincontinentie is een pathologie die te wijten is aan de verslechtering van de spieren en de ligamenten die de urinebuis en de blaashals ondersteunen (de blaashals is het laagste punt van de blaas dat uitmondt in de urinebuis, de uitgang dus. Deze is voorzien van een sluitspier, die de urinebuis opent en sluit op het moment dat de urine geloosd wordt). De spieren en ligamenten die de urinebuis en urinehals ondersteunen worden vanwege die ondersteunende functie vaak vergeleken met een hangmat.
Bij inspanningen ontstaat een druk op de onderbuik. De urinebuis en -hals gaan dan op die hangmat duwen die ervoor zorgt dat de urinebuis dicht blijft en er geen urine ontsnapt.
Bij mensen met inspanningsincontinentie heeft die hangmat niet meer de veerkracht die nodig is om de urinebuis en -hals gesloten te houden, waardoor er bij inspanningen urineverlies optreedt. Die verandering van de ondersteunende weefsels treedt het vaakst op na bevallingen.
Hoe is inspanningsincontinentie te verhelpen?
Er bestaan tegenwoordig meerdere technieken die tot doel hebben om de tekortkomingen van die hangmat in zijn oorspronkelijke functie op te vangen. Dat gebeurt door onder de urinebuis een draagband aan te brengen die de ondersteunende functie overneemt.
Het plaatsen van een draagband is dus enkel bedoeld voor vrouwen die last hebben van inspanningsincontinentie. Het wordt over het algemeen pas voorgesteld als de zogenaamde perineale revalidatie geen resultaat oplevert.