Schurft, scabiës in de vaktaal, kan de rust in verzorgingsinstellingen danig verstoren. In Oost-Vlaanderen werd zelfs een heuse werkgroep opgericht om het jeukverwekkende beestje, Sarcoptes scabei, het hoofd te bieden.
Epidemie
De schurftmijt komt wereldwijd voor, onder alle sociale klassen en op alle leeftijden. De parasiet verspreidt zich door lichamelijk contact tussen familieleden, schoolkinderen, en seksuele partners maar vooral in dichtbevolkte gemeenschappen grijpt het beestje zijn kans. In verpleeghuizen en ziekenhuizen zijn kleine schurftmijtepidemieën geen zeldzaamheid. Indien de diagnose niet op tijd wordt gesteld breidt de huidziekte zich uit, niet alleen onder bewoners of patiënten, maar ook onder familieleden en personeel.
Hevige jeuk
De schurftmijt heeft 4 paar poten waarvan de voorste twee paar worden gebruikt om zich te verplaatsen op gladde oppervlakken. De mijten kunnen zich snel op de huid verplaatsen, ± 2,5 cm per minuut. Vooral de vochtige en warme plaatsen zijn de uitverkoren plekjes voor de kwelduiveltjes. Ze graven zich bij voorkeur in de huid in ter hoogte van de zijkanten van de vingers, tussen de vingers, de buigzijde van de polsen, de handpalmen, de strekzijde van de ellebogen en de knieën, de oksels en de penis.Het gevolg is een hevige jeuk, voornamelijk 's nachts, en roodheid van de huid. Het slachtoffer krabt zich rot, met krabletsels tot gevolg. Soms zijn gangetjes te zien waarin de ongewenste gast zich een weg baan door de huid.