Zelfs als rijpe, verantwoordelijke en evenwichtige volwassenen, voelen we nog diep in onszelf een heel klein kind. We zijn er ons niet altijd van bewust, we geven er dikwijls de voorkeur aan het te vergeten, soms zelfs te misprijzen en slecht te behandelen... Het kind in onszelf aanvaarden is nochtans een veel gemakkelijkere oplossing om met onszelf en onze wensen in harmonie te leven.
U hebt ongetwijfeld al een ogenblik van intens lijden gekend, waarbij u zin had om "Mama..." te zeggen of te roepen. Het lijden brengt een zekere psychische regressie met zich mee en u staat tegenover het lijden als een klein kind, het kind dat u geweest bent.
Dat verborgen kind is een bron van opwellingen en angsten
Dat kind is echter niet alleen aanwezig wanneer het zich op een duidelijke manier uit. Het is op ieder ogenblik wel ergens in uzelf aanwezig, zelfs wanneer u het niet gewaarwordt. Men zou kunnen
zeggen dat het kind verborgen is.
Als volwassene, kan men de neiging hebben om dat inwendige, dat verborgen kind te misprijzen. Het is nochtans een bron van opwellingen: de zin om te lachen, om met verbazing naar iets te kijken, om te spelen, om plezier te maken. Datzelfde kind is ook een bron van angsten: de angst om berispt, beoordeeld, vernederd te worden, om belachelijk gemaakt te worden, de angst voor geweld...
Men zegt tegen zichzelf "ik ben groot nu, bang zijn in het donker is belachelijk" of "met verbazing naar een paardenbloem kijken, is een ernstig mens zoals ik onwaardig".
Zijn kindergevoelens verdringen is geen oplossing
Wanneer men zo tegen zichzelf praat, heeft men ongelijk. Om u goed te voelen, om goed te leven, kunt u best het kind dat in u verborgen zit, erkennen en zijn emoties aanvaarden. Daarna kunt u er nog mee doen wat u wil. Wanneer u uw gevoelens gaat verdringen, gaat u ze alleen maar sterker maken. Bent u blijven zitten met een soort kinderlijke angst, dan hebt u er alle voordeel bij om dat te aanvaarden. Die angst verdringen betekent evenveel als hem versterken, als hem als het ware een geheime macht te geven. Aanvaarden wat het kind dat in u verborgen zit, aanvoelt, is ook aanvaarden dat niet alles in het leven logisch is. U bent bang van iets en het lijkt misschien idioot, maar die angst is toch aanwezig. De beste houding bestaat erin de angst recht in de ogen te kijken en het kind, dat in u zit en dat bang is, proberen te troosten. U bent niet meer uitsluitend een kind, maar ook een verantwoordelijke volwassene, die met dat kind zal kunnen spreken omdat u het goed kent. Probeer het gerust te stellen, te troosten en van hem te houden door in uw binnenste met hem te spreken. Probeer het niet in de war te brengen door te beweren dat het iets anders zou moeten aanvoelen. Vertel hem bijvoorbeeld: "Het is waar dat je bang bent dat ze je gaan uitlachen. Het is inderdaad niet aangenaam, maar eigenlijk gebeurt het zelden, niet? En zelfs als het gebeurt, wat riskeer je dan? Niet zoveel, denk ik. Houd er de moed in en ga ervoor..."
Wat de positieve gevoelens betreft, die het kind in u aanvoelt, beschouw ze als geschenken.
Wordt u tienmaal per dag in verrukking gebracht door een zonnestraal of een glimlach? Des te beter!
Vindt u het aangenaam om naar een bloem te kijken? Geweldig!
Vanaf het ogenblik dat u het kind in u aanvaardt, helpt u het zijn angsten te overwinnen zodat zijn levensvreugde alleen maar kan groeien. Een volwassene die van zijn inwendig kind houdt, zal kunnen lachen, zich amuseren, genieten van allerlei situaties en zal erin geslaagd zijn om dat kind voldoende vertrouwen te geven zodat het zijn angsten achterwege kan laten.