Chronisch vermoeidheidssyndroom: behandelingen

Chronisch vermoeidheidssyndroom: symptomen en diagnose

De volgende symptomen vallen onder de diagnostische criteria voor het chronisch vermoeidheidssyndroom:

• Uitgesproken vermoeidheid die langer dan zes maanden aanhoudt die nieuw is of een bepaald begin heeft.
• Geen te achterhalen oorzaak voor deze spectaculaire vermoeidheid, geen link met een zware fysieke activiteit; de vermoeidheid verdwijnt of betert ook niet met rust (niet-verkwikkende slaap).
• Intense permanente vermoeidheid die de persoonlijke, professionele en sociale activiteiten aanzienlijk beperkt of aanpassingen vraagt.
• De vermoeidheid neemt toe bij matige fysieke inspanning.

De aandoening sleept vaak lang aan, van enkele maanden tot jaren, en kan gepaard gaan met periodes van herval. Het syndroom is sinds 1992 erkend door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).

Opgelet: het chronisch vermoeidheidssyndroom is niet te verwarren met chronische vermoeidheid zoals die optreedt bij elke zware ziekte.

Welke behandelingen bestaan er voor het chronisch vermoeidheidssyndroom?

Er bestaat geen specifieke behandeling voor het chronisch vermoeidheidssyndroom. De aanpak is gebaseerd op een globale behandeling waarbij de patiënt actief meewerkt. Het doel van deze aanpak is het verlichten van de symptomen verlichten en het verbeteren van de zelfredzaamheid en de functionele capaciteiten. Het is altijd een behandeling op maat van de patiënt. Ze vertrekt van een nauwkeurige evaluatie van de lichamelijke en psychische beperkingen als gevolg van de ziekte en van de weerslag op het familiale, sociale en beroepsleven.

Functionele re-educatie

Voor de re-educatie wordt in samenwerking met een gekwalificeerd professional en programma van fysieke activiteit opgesteld waarvan de intensiteit heel geleidelijk aan wordt opgevoerd. De patiënt is er actief bij betrokken en beslist zelf over de intensiteit en het tempo van de oefeningen. In het begin kunnen de periodes van activiteit heel kort en weinig intensief zijn (2 tot 3 minuten, drie keer per week).

Belangrijk om te weten: deze oefeningen gaan spierverzwakking tegen en helpen de vermoeidheid zo rechtstreeks en onrechtstreeks bestrijden. Totale rust en niets doen zijn dan weer strikt af te raden.

Gedragstherapiën

De patiënt moet daarnaast ook informatie bijeenzoeken over de eigenschappen van zijn ziekte zodat hij rekening kan leren houden met zijn ziekte en de gevolgen ervan, meer bepaald door zijn activiteiten te doseren. Deze aanpassing van het gedrag houdt in dat hij bij zijn activiteiten de doelstellingen afstemt op zijn behoeften en capaciteiten. Het volgen van een cognitieve gedragstherapie kan hem daarbij helpen.

Verergerende factoren aanpakken

De factoren die het chronisch vermoeidheidssyndroom verergeren en ermee samenhangen, moeten worden opgespoord en behandeld:

• Infectiehaarden (tandinfecties, neus-keel-oorinfecties).
• Allergieën.
• Slaapstoornissen.
• Spijsverteringsstoornissen.
• Luchtwegaandoeningen.
• Post-traumatische stress.

Ideaal ­is natuurlijk om deze behandelpistes te combineren.

Behandelingen met medicatie

Behandelingen met medicatie hebben nog geen bewijs geleverd effect te hebben bij de globale aanpak van het chronisch vermoeidheidssyndroom (immuuntherapie, hormoontherapie, corticoïden, antivirale middelen, vitamines, voedingssupplementen, enz.). Toch schakelen artsen traditioneel  gebruik geneesmiddelen in om bepaalde symptomen te behandelen, zoals antidepressiva voor depressies, pijnstillers tegen pijn, angstwerende middelen, enz.