Wat na een CVA (herseninfarct)

Ik zou maar vlug maatregelen treffen om erger te voorkomen.Mijn vrouw heeft,vier jaar geleden,een ernstige CVA gehad en is nu half verlamd en kan niet meer praten.Daarbij nog wat later epilleptie,gevolg van.Ze moet nu per dag een groot aantal pillen slikken en vermits,door CVA,een tekort van zuurstof naar de hersenen,deze gedeeltelijk afsterven,is er daarna geen genezing meer mogelijk.U bent dus nu door het oog van de naald gekropen,en als ik U was zou ik alles doen om een volgend geval te vermijden.Het alternatief is,de rest van Uw leven in een rolstoel, doorbrengen en volledig van anderen afhangen.Ik zou mijn zaak van de hand doen als ik van U was en het kalmeraan gaan doen nu het nog kan.Een volgende CVA kan fataal zijn.

Mevrouw,verdere inlichtingen hierover kan U vragen op mijn email adres [email protected]

toljo.

Beste,

Dank je voor u reactie. Het spijt me te moeten lezen dat het met je vrouw minder goed is afgelopen.Ik ben ondertussen  bij een andere cardioloog ten raden gegaan en ze gaan het gaatje in mijn hart dat CVA veroorzaakt heeft toemaken, ze heeft er wel bij gezegd dat ze geen 100% zekerheid kunnen geven dat ik het dan niet meer kan voorhebben. Nu is mijn cholesterol goed en die zal ik zo moeten houden want zoals je weet zijn cholesterol hoge bloeddruk ,drank en roken grootste gevaar voor hart en vaatziekte . Ik rook en drink niet en mijn bloeddruk en cholesterol zijn perfect, zo zie je maar dat dat geen zekerheid geeft op het voorkomen van een CVA of longembolie. Het is inderdaad ook bevestigd door de neuroloog dat het stukje in mijn hersenen dat zonder zuurstof heeft gezeten is afgestorven  en er geen enkele medicatie bestaat om dat stukje van geheugen en concentratie te verbeteren. Mijn zaak gaat steeds meer bergaf omwille van mijn gezondheids problemen en daar komt de crisis ook nog eens bij natuurlijk. Het grootste probleem is dat als ik de zaak volledig opgeef geen enkele bron van inkomsten heb , als zelfstandige kan ik niet terugvallen op een uitkering of wat dan ook. Dan komt daar nog eens bij dat de ziekenhuisfacturen niet min zijn en ik zelfs  controle onderzoeken en bezoek aan specialisten moet afzeggen . Wie zijn wij in deze wereld??? Ik zou inderdaad aan mezelf en mijn gezondheid moeten denken want kan me niet voorstellen dat als ik in een rolstoel beland en afhankelijk moet zijn van anderen dat ik dan nog wel verder wil leven.Hopelijk voorkomt mijn voorziene operatie een volgend  CVA (fataal)Als ik toch nog een CVA moet doormaken hoop ik enigszins dat het fataal is , ik zou echt niet willen dat mijn gezin hun leven drastisch moet omgooien om voor mij te zorgen en hun leven moeten verdoen .Mijn ervaring met CVA is dat het vooral geen pijn deed dus om te sterven ben ik niet bang , het was ook wel gek omdat het in mijn hoofd allemaal heel helder klonk en ik dacht dat ik ook zeer duidelijk sprak  , ik werd woedend en vondt het frustrerend omdat mijn gezinsleden me niet begrepen . Pas nadien vertelde ze me dat ik maar mompelde en mijn jongste zoontje vroeg of ik pintjes gedronken had ,wat me nog meer frustreerde daar ik nooit geen alcholische dranken drink.Dat ik overal tegeaan liep merkte ik wel op ook dat mijn oog niet openging,maar dat mijn mond scheef stond of ik raar sprak dat zag en hoorde ik zelf nietIk wil maar zeggen ook al kan jouw vrouw niet praten , voor haar is dat mischien wel zo, als ze dan een geluid maakt en jij haar niet verstaat ze mischien wel beetje agressief reageert omdat ze zich onbegrepen voelt.Het is mischien ver gezocht en u vrouw haar situatie is mischien ook anders, ik wil je gewoon mijn eigen ervaring melden en hopelijk ben je daar iets mee. Zij kan het je niet zeggen ,net zoals ik het eerst niet kon , het hangt dan natuurlijk vooral af welk deel in de hersenen beschadigt is. Ik wens je het allerbeste met je vrouw en het doet me ook een plezier te mogen lezen dat je haar al 4 jaar met de beste zorgen omringt. Ik heb nu een verwittiging gekregen en mijn familie en gezin heb ik al op de hoogte gebracht dat  als het me nog een keer overkomt en ik er minder goed uitkom ze er de stekker mogen uittrekken . Er zijn familieleden die er niets van willen weten maar mijn onverwachts CVA heeft het onderwerp wel bespreekbaar gemaakt . Niemand heeft het zien aankomen en ik veronderstel dat jullie dat ook nooit hedden zien aankomen ,niemand geen enkel gezin is hier op voorbereid en durft daar zelfs nog maar over natedenken ,maar dan plots is dat daar en meestal te laat  . Op deze moment heb ik weer een goede periode, heb zoals een vrouw op het einde van haar zwangerschap wel nestdrang , ik ben alles aan't poetsen en op orde aan't zetten ,je weet maar nooit elke dag kan de laatste zijn , ik heb dan ook al een tijdje het gevoel dat ik niet lang meer zal leven dat  had ik al 8tal maanden voor het CVA . Na zo een inspanning val ik meestal in een comaslaap , dan voel ik dat ik over mijn grens ben gegaan , ik wil dan ook nog zoveel mogelijk uit het leven halen . Mischien heb je wel vragen over het CVA van u vrouw , welk was bij u vrouw de oorzaak ? In ieder geval als je je geen raad weet kan je hier op het forum mischien een antwoord vinden . De hinder die ik ondervind in mijn arm en hand ,de druk op mijn borst enz horen er enigszins al bij , daar leer je mee leven ,dat maakt me ook niet afhankelijk van anderen ,het onbegrip van klanten en familie vind ik veel erger . Zij begrijpen of willen niet inzien dat ik door het oog van de naald ben gekropen en vinden dat ik me aanstel en ik daar niet moet bij blijven stil staan dat dat het lot van't leven is en ik dat mijn leven niet mag laten bepalen . Ik hoop je snel terug te mogen zien hier op het forum en wie weet kan ik iets voor je vrouw betekenen.

Mevrouw , u mag en kan uw behandeling niet laten afhangen van uw hoge ziekenhuisfactuur ,u kan altijd aan het ziekenhuis vragen om deze in verschillende maanden af te betalen.Een controle bij uw neuroloog is zeker nodig ook al is dit moeilijk voor u .U bent nog jong en hebt nog jonge kinderen misschien, heel misschien kan de wetenschap dat ze u nog lang nodig hebben u de moed geven om alles in het werk te stellen om de hoop niet op te geven en zeker uw lichaam niet nog meer aan risisco's bloot te stellen door uzelf uit te putten .Ik weet het ,wij leven nu in een maatschappij waar de druk ,de stress en de financieele situaties ons leven bepalen ,maar hebt u als zelfstandige echt geen recht op een tegemoetkoming op de ene of andere manier ?Ik veronderstel dat dit u al meerdere malen gezegd is maar denk aan uw gezin en de vraag of het echt nodig is om uw gezondheid  op het spel te zetten tegenover een toekomst die misschien langer en mooier zal zijn(samen met uw gezin )met een goed op punt gestelde therapie maar spijtig genoeg ook met minder financiele middelen .Ik sta aan wal, aan de zijlijn ,ik maak het zelf niet mee ,maar ik weet als verpleegkundige dat je nooit de hoop mag opgeven !Ik wens u nog heel veel goede moed en sterkte toe .U staat hier niet alleen voor samen met uw gezin , met bepaalde instanties ,gespecialiseerde groepen die u verder kunnen helpen ,lotgenoten waar u kan mee praten ,samen staat u sterker .Hilde

Beste mensen allemaal op dit forum

ikzelf ben een vrouw van 32j en heb inmiddels 2 CVAs gehad. Het eerste was het zwaarste, ongeveer 3.5j geleden. Ik was volledig verlamd aan de linkerkant en ben 3mnd in het ziekenhuis geweest. Ik heb twee jaar revalidatie gehad en ben daarna terug beginnen werken. Begin dit jaar, in maart, heb ik opnieuw een milde CVA gedaan en ben ik een week in het ziekenhuis geweest. Ik ben toen maar drie weken thuis gebleven van werken. Op dit moment werk ik terug fulltime, maar dat is niet zo eenvoudig. Ik ben snel vermoeid en alles is me snel teveel. Op dit moment is het erg stresserend op het werk en ik voel dat ik daar heel erg gevoelig aan ben. Het enige wat ik weet dat ik op dit moment kan (en moet) doen is duidelijke prioriteiten stellen en voldoende rust nemen. Soms is het zelfs zo erg dat ik angstaanvallen krijg omdat bvb. mijn hartslag onregelmatig is als ik moe ben. Ik heb op die korte tijd geprobeerd om te leren omgaan met mijn lichaam, maar ik kan je verzekeren dat dit niet makkelijk is. Zeker niet omdat vaak oudere (en dan bedoel ik senioren) te maken hebben met CVA, en niet vaak jonge actieve levenslustige mensen. Psychologisch heb ik er soms nog wel wat moeilijkheden mee, maar in feite bekijk ik het leven van een positieve kant...

Mocht je graag over je problemen willen praten, kan je me altijd emailen en dan neem ik contact met je op: elke.smets€gmail.com

Mevrouw,

Als men een CVA krijgt voor zijn pensioenleeftijd,kan men een vergoeding krijgen van de FOD wegens loonderving.Bv:een PAB of een persoonlijk assistentie budget.U kan ook invaliditeit aanvragen.Voor meer inlichtingen moet U bij de sociale dienst van Uw gemeente langsgaan die advies geven en Uw aanvraag invullen en doorsturen.U moet de aanvraag zeker zo vlug mogelijk doen.Na de pensioenleeftijd mag men geen kosten aftrekken van de belastingen,anders de rest van Uw leven.Na pensioenleeftijd ook geen vergoeding voor inkomenverlies,odat men dan een inkomen heeft.Er zitten vele addertjes onder het gras,de sociale dienst kan hierop antwoorden.

Beste,

Graag wil ik u informeren over het bestaan van een neurotherapie NEUROFEDBACK.

Dit kwam ik tegen:

Neurofeedbacktherapie leidt tot het efficiënter funtioneren van de hersenen. Tijdens de behandeling worden de hersenen gemeten en wordt deze informatie teruggekoppeld (feedback) via beeld en geluid. Het brein maakt gebruik van deze informatie om stap voor stap een meer stabiele en flexibele hersenactiviteit aan te leren.

Via elektroden op het hoofd wordt de elektrische hersenactiviteit gemeten (volledig pijnloos). Deze signalen worden door de computer verwerkt. Via visuele en auditieve feedback worden dan bepaalde hersengolven en verbindingen in het brein versterkt en afgezwakt. 

http://www.neuromind.be/neurotherapie.htm

beste mevrouw , u verhaal kon door mij geschreven zijn . heb eigen kapper en schoonheidssalon , was nooit ziek en kon 20 jaar heel veel uren per dag werken tot ik op een avond bij mijn laatste klant op de grond viel , was 39 jaar , diagnose luidde burn out , wat ik ook eerst geloofde . het was toen 5 april 2010 . het ging echter alsmaar moeilijker om verder te werken tot ik begin juli in bed belandde . na 2 maand bedrust dacht ik ' erdoor te zijn' tot 27 april 2011 weer hetzelfde gebeurde , ging weer tegen de grond tijdens werk ditmaal met verlamming van linkerbeen en arm . bij spoedopname is weer een scan gemaakt ( de vierde al ) en dan pas heeft neuroloog gezien van 2 cva 's . oorzaak was ook pfo . is dan in juni 2011 gesloten . dit is dan wel zeer goed verlopen ! had ondertusen geen vertrouwen meer in dokters en ben dan ook daarna nog enkele keren op spoed beland met hevige angstaanvallen . kan nu jammer genoeg niet meer werken als voorheen maar heb een natuurlijke selectie van klanten gehad . maar het is wel jammer dat je op zoveel onbegrip botst !  nu , het is zo en kunnen de klok niet meer terug draaien . mijn leven zal ook nooit meer onbezorgd zijn maar ik hoop dat mijn verhaal je sterkte geeft ! ook jij komt dit te boven ,veel stekte en groeten van veronique

Beste Veronique ,

Begrijp dat u vertrouwen in dokters verdwenen is maar kunnen de klok inderdaad niet meer terugdraaien.

Het spijt me ook te moeten lezen dat u een lotgenote bent en we blijkbaar niet de enige zijn .(1900 lezers)

U bericht heeft me inderdaad goed gedaan , ik heb  ondertussen mijn PFO ook laten sluiten ,ik heb geen enkele hinder of pijn ervaren voor of na de operatie. Spijtig genoeg blijf ik wel snel vermoeid  en geheugen en concentratie zijn spijtig genoeg letsels die onherstelbaar zijn. We moeten ons er doorheen  slepen . En klinkt mischien raar maar heb het gevoel dat ik niet lang meer te leven hebben . Bang van de dood ben ik niet want dat doet geen pijn ,wel spijtig voor de mensen om me heen en vooral mijn kinderen . Ik sta ook wel heel anders in het leven en probeer wat meer te genieten .

Voor u ook veel sterkte en lieve groetjes  Sylvia

cva gehad op 57 jaar. Voordien nooit ziek geweest. Gelukkig door zeer gezone voeding en vooral niet roker heeft men het ergste kunnen vermijden met directe bleodverdunning. Momenteel werk ik halftijds, ik had zeer goed resultaat met mindfulnes. Heb last van hoofdpijn (leve dafalgan) en nu en dan moet ik een periode thuis blijven om te bekomen. Stress is niet meer voor mij, discussies zoveel mogelijk vermiden anders hoofdpijn. Voor de rest alles ok, ik sta onder controle van huisarts, neem bloedverdunners, bloeddrukverlagers enz... mar we leven nog, veel geluk gehad. leer aanvaarden wat je niet kan veranderen...

veel moed aan allen! Basieltje