In zijn boek "Le petit guide de la scène de ménage" ("Kleine gids voor echtelijke ruzies") legt dr. Patrick Lemoine* ons uit dat echtelijke ruzies vandaag in goede banen geleid moeten worden door "Het Rijbewijs voor Echtelijke Ruzies" in te voeren. Onder dit voorwendsel beschrijft hij met veel humor de ontelbare voorwerpen van twisten waarin iedereen zich ongetwijfeld zal herkennen. Tegelijk prijst hij enkele gedragsregels aan.
e-gezondheid: Is het uw beroep, uw gezin of uw sociale omgeving die u ertoe heeft aangezet dit onderwerp te behandelen?
Dr. Patrick Lemoine: Ik had verschillende, al dan niet bewuste redenen - zowel persoonlijke, professionele als anekdotische - om hierover een boek te schrijven. Sommige situaties zijn taferelen die ik zelf heb meegemaakt in mijn praktijk als huwelijkstherapeut, andere heb ik beleefd op de trein, op straat en bij vrienden. Over mijn persoonlijke beweegredenen ga ik uiteraard niet verder uitweiden!
e-gezondheid: Welke boodschap wilt u via dit boek uitdragen?
Dr. Patrick Lemoine: Echtelijke ruzies zijn niet noodzakelijk een bedreiging voor de relatie, vooral niet als beide partners zich aan bepaalde regels houden (geen slagen, geen te zware verwijten, ). Integendeel: ze zijn soms een noodzakelijke veiligheidsklep, een evenwichtsfactor en een communicatiemiddel. Het komt erop aan na te gaan of men nog van elkaar houdt, grenzen te respecteren en voor elk koppel specifieke regels vast te leggen. Zo vertelde een vrouwelijke revisor me dat ze met haar man had afgesproken een tijdslimiet te stellen aan de ruzies, kwestie van zich achteraf te kunnen verzoenen. Zodra ze begonnen ruzie te maken, namen ze de minutenteller en stelden ze het toestel in op 10 minuten, 20 minuten enz. Wanneer het begon te rinkelen, maakten ze meteen een eind aan de ruzie. U zult het al begrepen hebben: humor en wederzijds respect zijn de twee belangrijkste ingrediënten van een "geslaagde" ruzie.
e-gezondheid: Steeds meer koppels gaan uit elkaar. Hoe komt dat volgens u? Kunt u in dat verband raad geven?
Dr. Patrick Lemoine: Er zijn verschillende oorzaken:
- De antropologische aangrijpingspunten zijn weggevallen: vroeger selecteerden koppelaarsters de verloofden volgens nauwkeurige criteria, stelden ze hen aan elkaar voor en de zaak was geregeld, want elke familieclan ging akkoord. Voortplanting was het belangrijkste, liefde was bijzaak. Hielden beiden van elkaar, des te beter, zoniet konden ze (vooral de man) elders aan hun trekken komen zodra het contract (kinderen maken) was vervuld. Scheiden is lange tijd alom afgekeurd door de samenleving en werd beschouwd als een mislukking en een schande voor de gehuwden en hun familie. Vandaag is scheiden een redelijke en eerbare oplossing, want om samen te blijven, moet je van elkaar houden. Is die liefde er niet of niet meer, dan is scheiden het minste kwaad. Scheiden is een erfelijke aandoening, wellicht omdat kinderen van gescheiden ouders dit gedrag als 'normaal' en 'natuurlijk' beschouwen. Vandaar dat het aantal scheidingen generatie na generatie exponentieel toeneemt, aangezien elke scheiding tot nieuwe scheidingen leidt in de volgende generatie.