Overslaan en naar de inhoud gaan
PUBLICITÉ
PUBLICITÉ
Eerste onderwerp hernemen

En nu?

Gepubliceerd door op 06/12/2013 - 14h17
PUB

Na een periode van meer dan 10 jaar vol depressies, ups en downs, therapie, geen therapie, kunnen meedraaien in de maatschappij tot absoluut niet meer voort kunnen, opname in dagkliniek tot weer volop werk zoeken, enzovoort, is er eindelijk de diagnose bipolaire II stoornis bij mij gesteld. Ik ben ergens blij dat ik nu weet dat er weldegelijk een oorzaak is voor mijn "wispelturig" gedrag. Maar nu? Hoe moet het nu verder? Ik weet niet of ik mijn omgeving moet inlichten of niet... Hoe gaan mensen hierop reageren? In het bijzonder mijn eigen ouders die absoluut niet openstaan voor psychische problemen. Volgens hen ligt het aan mijn karakter, ik ben geen doorzetter, heb nog niks volgehouden... Hoe hebben jullie dit aangepakt? 

Fout melden






X
Antwoorden
AnoniemeArts heeft op gereageerd

Beste Bibieke,

Ik denk dat het het beste is om dit met een psycholoog te bespreken. Hij/zij kan je begeleiden in dit proces. Ik weet natuurlijk niet wat voor karakter je ouders hebben, maar ik raad je aan ze niet te onderschatten. Het zijn tenslotte je ouders en (als het goed is) is het belangrijkste voor ze dat jij gelukkig bent. Ook al zijn ze sceptisch tov psychische problemen, als jij ze uitlegt dat dit een diagnose is die door experts is gesteld dwing je ze erover na te denken en zelf op internet zich in te lezen over psychische problemen. Hierbij kan nogmaals ene psycholoog een belangrijke hulplijn zijn.

Psychische problematiek wordt door veel mensen niet begrepen, net als je ouders. Ik laat je achter met een stripje die dit goed illustreert. Veel sterkte hiermee en ik ben oprecht blij voor je dat je nu weet waar het allemaal door komt. Bedenk je dat je er nu actief wat aan kunt doen en eraan kan werken om je leven verbeteren

vriendelijke groeten uit Nederland,

PUBLICITÉ
{ } { }