De diagnose van kanker is moeilijk te aanvaarden en er is tijd voor nodig om het nieuws te verwerken. De behandeling is vaak zwaar en soms agressief. En daarna? Men zou kunnen denken dat het ergste voorbij is. Maar dat klopt niet. De herstelperiode is een moeilijke periode, zelfs al lijkt alles dan beter te gaan.
Na de schok van het nieuws van de ziekte en de beproeving van de behandeling, zeggen de artsen u op een goede dag: "Het is zover, we hebben u verzorgd, u heeft ons niet meer nodig." En plots valt alles stil en kijkt niemand nog naar u om. Misschien heeft u de indruk dat men u laat vallen, dat men u in de steek laat. En ook al is het een goed teken, het vraagt heel wat kracht om dit te dragen. Net op dat moment heeft men enorm veel behoefte aan zijn omgeving. Iemand die net een kankertherapie heeft ondergaan, voelt zich heel kwetsbaar. Uiteraard door de behandelingen, maar ook wegens de uitgestelde doodsbedreiging die boven zijn hoofd hangt. Want niemand kan er omheen: pas na meerdere jaren kunnen de artsen spreken van genezing. Ondertussen is het gewoon een remissie. En net die onzekerheid weegt zo zwaar door.
Ook de omgeving heeft veel kracht nodig. De kracht om te durven praten over twijfels, angsten en de herstellende persoon niet alleen te laten. De kracht om een verschrikkelijk dubbel gevoel te aanvaarden: blijven houden van en tegelijkertijd op sommige momenten een woedegevoel hebben, de zin om te vluchten voor het lijden van de andere en bijgevolg ook van zichzelf. De kracht om mee te gaan op zijn medische lijdensweg. Want men gaat altijd met lood in de schoenen naar een controlebezoek omdat men bang is voor het resultaat. En in dat geval is de angst geen kinderachtig gedrag maar 100% normaal.
"Alles komt wel goed" zeggen, is deze angst negeren, is werkelijke communicatie onmogelijk maken. Doen alsof er niets aan de hand is en deze persoon het allemaal zelf met zijn afspraken laten uitzoeken zonder hem te steunen, dat is hem de indruk geven dat zijn ziekte niet ernstig wordt genomen.
De eenvoudigste oplossing is dus wellicht gewoon eerlijk zijn: "Ik ook, ik ben ook altijd bang voor deze bezoeken, ik ben ook met die ziekte bezig...". Dat zal de angst niet vergroten, maar zal het makkelijker maken om rechtuit te praten en nauwe banden te onderhouden
Na de behandeling moet een heel relatienetwerk opnieuw worden opgebouwd. De zieke moet zijn status van "zieke" beetje bij beetje afbouwen om zijn plaats in het koppel en in het gezin terug in te nemen. Ook al zal het nooit meer zoals vroeger zijn. Genezen zijn, betekent niet noodzakelijk dat men zich weer net als vroeger voelt. Een voorbeeld: voor een mama die thuis "afwezig" is wegens de ziekenhuisopnames of herhaaldelijke chemotherapieën is het niet eenvoudig om terug autoriteit uit te oefenen op de kinderen, die vaak tijdens de ziekte een lossere opvoeding hebben gekregen. Misschien heeft ze daar hulp bij nodig.Om een relatie opnieuw op te bouwen moet men dus zichzelf tijd geven, tijd om te begrijpen en te praten, want pijn - of dat pijn van een zieke of van de omgeving is - kan men nooit 100% delen. Het kan heel deugdzaam zijn professionele psychologische begeleiding te vragen om de onuitsprekelijke angst in woorden te kunnen omzetten en er uiteindelijk afstand van te nemen.
Schrijf u gratis in op de newsletter van e-gezondheid!