De interesse voor zogenaamde ultraduursporten doet bij sportartsen een aantal vragen rijzen.
Is urenlang lopen over een parcours van tientallen of zelfs honderden kilometers echt zonder gevaar?
Loopwedstrijden over zeer lange afstanden
In het begin van de jaren 1980 moest men absoluut gaan joggen om erbij te horen. Dit fenomeen heeft nu plaatsgemaakt voor een andere vorm van de loopsport, namelijk ultralopen over afstanden die langer zijn dan een marathon. Ter herinnering, bij een marathon bedraagt de afstand toch al 42,195 kilometer. Elk weekend gaan duizenden lopers de weg op voor eindeloze tochten op een vaak moeilijk parcours.
Is dit wel zonder gevaar? Over dit onderwerp beschikken we niet over epidemiologische studies, maar degenen die het geprobeerd hebben, zullen het volmondig beamen: voor dit soort afstanden, moet men bijzonder goed getraind zijn om o.a. spierletsels te vermijden.
Aangepaste training is noodzakelijk voor ultraduursporten
Men weet inderdaad dat lange afstanden, vooral wanneer men veel bergaf loopt, tot veel schade leidt voor de spiervezels.Men kan er nochtans aan ontsnappen, maar dit vergt wel een aangepaste training waarbij aan een traag tempo lange afstanden afgelegd worden op heuvelachtig terrein (vaak kiezen mensen voor de bergen of zelfs voor het hooggebergte).
Eén ding staat vast: een goede loper op de piste of zelfs op de weg wordt niet per se een goede ultramarathonloper. Men moet de training geleidelijk opdrijven om het lichaam de tijd te gunnen om te wennen aan de nieuwe belasting. Ook de gewrichten zien veel af. Bij dit soort afstanden is het ook uit den boze om een licht pijngevoel te verwaarlozen zoals men dat eventueel kan doen voor kortere afstanden. De klachten zullen onvermijdelijk verergeren en de sporter zal uiteindelijk verplicht moeten stoppen of zijn toevlucht nemen tot pijnstillers. Dat laatste is – en daar zijn alle specialisten het over eens – is de zekerste manier is om zich volledig ‘om zeep te helpen’ en leidt tot vaak definitieve schade.