Deze ziekte is goed bekend bij artsen met veel bejaarde patiënten. Ze is niet zeldzaam en gaat bijna altijd gepaard met hoofdpijn, gewrichtspijn, onverklaarbare koorts en gewichtsverlies. Ze is zeer doeltreffend te behandelen met cortisone.
Wat zijn de oorzaken?
De ziekte van Horton behoort tot de grote familie van de 'auto-immuunziekten'. Deze aandoeningen worden veroorzaakt door een ontregeling van de immuniteit die niet alleen pathogene elementen buiten het lichaam aanvalt (zoals virussen), maar ook de eigen weefsels van het organisme. De mechanismen ervan zijn nog niet goed bekend, maar het is nu al geweten dat erfelijkheid een grote rol speelt en dat er misschien ook externe (voeding of milieu) et psychologische oorzaken in het spel zijn. Tot deze ziekten behoren onder meer de ziekte van Crohn (colon), de ziekte van Basedow (schildklier), sommige vormen van suikerziekte, lupus, reumatoïde polyartritis en uiteraard ook de ziekte van Horton. Er bestaan echter nog tal van andere aandoeningen die onder die categorie vallen. Daarbij wordt het hele organisme getroffen of alle weefsels van eenzelfde 'systeem'. Zo zijn er bijvoorbeeld vascularitis (ontsteking van de slagaders door een aanval op het auto-immuunsysteem) en artritis (door een aanval op de gewrichtsweefsels), waaronder de ziekte van Horton. Op biologisch vlak zijn er geen specifieke antilichamen, zoals bij reumatoïde polyartritis.
Wanneer een arts raadplegen?
De ziekte van Horton treft vooral bejaarden, in het bijzonder vrouwen. De beginsymptomen zijn: hoofdpijn, koorts, hoge vermoeidheid en gewrichtspijn, vooral in de schouders. Er treedt ook vermagering op. Nadien houdt de hoofdpijn aan en kan ze heviger worden. Ze is vooral voelbaar in de slapen. De patiënt blijft gewicht verliezen, en er kunnen andere gewrichten getroffen worden, zoals de wervelkolom en het bekken. Als de ziekte verder evolueert, bestaat er gevaar voor gezichtsstoornissen en blindheid.