Voetbal: buitenspel door blessures

Voetbal: grote risico's en gevolgen

Voetballers staan bloot aan een moordend ritme (wedstrijden, trainingen) dat in combinatie met vermoeidheid het risico van blessures verhoogt, die voor de rest van hun carrière in mindere of meerdere mate ernstig kunnen zijn. Beroepsvoetballers en liefhebbers gebruiken rust om terug op krachten te komen. Daarom werken voetballers met verschillende teams, om hen te sparen.

Op alle niveaus ligt de frequentie van blessures bij voetballers tussen 10 en 35 blessures per 1.000 speluren. Een voetballer speelt gemiddeld 100 uren per jaar (50 voor een speler van een plaatselijke ploeg en 500 voor profvoetballers).
Sommige van deze blessures (spierverrekkingen, tendinitis, enkelfracturen, gescheurde voorste kruisbanden) kunnen echter abrupt een einde maken aan de competitie.

Overzicht en gevolgen van de meest voorkomende trauma's bij voetbal, voorgesteld door de Société francaise de chirurgie orthopédique et traumatologique (Sofcot).

Verzwikking van de buitenste enkelligamenten

Het is de meest voorkomende pathologie in het professionele voetbal. Deze verzwikking van de enkel is het gevolg van een verkeerde laterale beweging: verandering van richting, voet verkeerd geplaatst op een instabiele ondergrond, glijpartij, struikeling over de bal enz.

De behandeling is zogenaamd functioneel: het zijn spalken die de enkel ter hoogte van het buitenste ligament immobiliseert, maar waarbij de buigstrekbeweging mogelijk blijft en de sporter kan blijven stappen zodat de spierverslapping die met een lange immobilisatie gepaard gaat, kan vermeden worden. Deze spalken moeten 3 weken blijven zitten.
Opgelet, een niet goed verzorgde verzwikking kan leiden tot pijnlijke naweeën (pijn, instabiliteit, bijna onvermijdelijke hinder). Een verzwikking kan ook leiden tot een chronische pathologie zoals artrose en vereist soms een heelkundige behandeling.

• 1
• 2
• 3
• Volgende pagina