Mensen die aan sport doen zijn zich er over het algemeen goed van bewust dat ze om hun motor te laten draaien brandstof en water nodig hebben. Jammer genoeg onderschatten ze vaak het belang van de andere voedingsstoffen.
Weinig sporters letten erop of ze wel genoeg mineralen binnenkrijgen. Dat is nochtans essentieel. Magnesium is bijvoorbeeld onontbeerlijk voor de productie van energie in het lichaam. Bij een tekort aan magnesium gaat het lichaam in een lagere versnelling en voelt de betrokkene zich de hele dag door abnormaal moe. Zulke situaties zijn schering en inslag bij sporters die aan een krachttraining beginnen. De herhaling van intensieve inspanningen zorgt voor een aanzienlijk verlies van magnesium via het zweet en de urine. Als de sporter in kwestie er niet op toeziet dat de verliezen telkens worden gecompenseerd, zit hij voor hij er erg in heeft met een tekort. Ook de hoeveelheid zink in het lichaam krijgt te lijden bij een intensieve spieractiviteit. Hetzelfde geldt voor tal van andere mineralen en vitamines. Het is een beetje te vergelijken met een werk in een fabriek, waar de afwezigheid van één post soms volstaat om het hele productieproces stil te leggen. Hier wordt de eiwitsynthese onmogelijk zodra een van de schakels in het proces, hoe klein ook, ontbreekt. Vandaar het belang om fruit en groenten te eten die rijk zijn aan micronutriënten.
Bouwstoffen
In de voeding van sporters horen voorts ook alle stoffen die als bouwmateriaal fungeren in de steunweefsels die bij het sporten extra belast worden, zoals de pezen en het kraakbeen. Water, kalk, silicium, mangaan enz zijn hier onontbeerlijk. En dan is er nog het meest problematische geval: dat van de vetzuren. Vet heeft in het sportmilieu een slechte reputatie. Elke sporter zal vet mijden uit angst om bij te komen. Dat geldt voor de sporters die een uithoudingssport beoefenen (fietsen, lopen, enz.), zowel als voor de rest. Onderzoekers die bij rugbyspelers een biologische balans opstelden kwamen ernstige tekorten aan essentiële vetzuren op het spoor. Als gevolg daarvan verliezen de celmembranen hun vloeibaarheid, waardoor ze de schokken minder goed kunnen opvangen. De spiervezels worden extra belast en worden brozer, en soms ziet men dan ook dat het herstelvermogen van de spieren aan het eind van een training niet meer voldoende is. Bij de atleet manifesteert zich dat in zware benen, soms zelfs in spierpijn die pas na enkele dagen verdwijnt. Gaat hij toch door met trainen, dan forceert hij zich en loopt hij uiteindelijk blessures op. Die zwakte van zijn spieren interpreteert hij dan als brute pech, een speling van het lot. Nochtans volstaat het soms gewoon dat hij zijn eetgewoonten herziet om het probleem op te lossen. Het ideale menu voor sporters is een gevarieerd dieet op basis van volwaardige voedingsmiddelen, bij voorkeur seizoensproducten uit de streek. Dat geeft meteen ook de garantie dat ze vers zijn. Slotsom: wie zijn boodschappen op de markt doet, bespaart zich misschien een omweg langs de apotheek.