Obesitas bij vrouwen komt steeds vaker voor. Daar komt nog bij dat overgewicht het risico op urine-incontinentie verhoogt. Bestaan er specifieke behandelingen voor urine-incontinentie bij vrouwen die ook nog geconfronteerd worden met obesitas?
Van overgewicht tot obesitas...
Volgens een recente enquête, wordt 49% van de Belgische mannen geconfronteerd met overgewicht en 14% met obesitas. Bij de vrouwen, liggen de verhoudingen een beetje lager, maar ze blijven verontrustend: 13% heeft last van obesitas, 28% van overgewicht.
Naast de gevolgen van het overgewicht voor het hart- en vaatstelsel, de stofwisseling, de ademhalingsorganen en het reumatologisch systeem, is obesitas ook een belangrijke factor voor het verzwakken van de bekkenbodem, wat dus kan leiden tot urine-incontinentie.
Een dit jaar gepubliceerde studie onderzocht de verbanden tussen obesitas en urine-incontinentie. De risico's gaan in stijgende lijn naarmate de patiënten getroffen zijn door lichte obesitas (een BMI of Body Mass Index tussen 30 en 35*), matige obesitas (BMI tussen 35 en 40) en zware obesitas (BMI hoger dan 40).
- De kans op een prolaps (verzakking) van organen stijgt respectievelijk met 7%, 10% en 13%.
- Het risico op urineverlies bij inspanning ligt respectievelijk 20%, 30% en 32% hoger.
- En het risico op hyperactiviteit van de blaas stijgt met 20%, 26% en 27%.
Behandeling van urine-incontinentie in geval van obesitas
Bij een zwaarlijvige vrouw die lijdt aan urine-incontinentie, moet men eerst bepalen hoe groot de ervaren hinder is. Voordat beslist wordt om de urine-incontinentie al dan niet te behandelen, is het essentieel te weten of er plannen bestaan om de persoon in kwestie tegen obesitas te behandelen. Deze informatie is uiterst belangrijk, aangezien een gewichtsdaling het urineverlies beperkt, in het bijzonder wanneer het gaat om inspanningsincontinentie.
Hygiënische en diëtische maatregelen die leiden tot gewichtsverlies, zijn dikwijls moeilijk vol te houden op lange termijn. Ook revalidatieoefeningen voor de bekkenbodem zullen noodzakelijk zijn. Het is duidelijk dat de behandeling van urine-incontinentie bij vrouwen met overgewicht uit verschillende aspecten bestaat: hygiënische en diëtische maatregelen moeten gecombineerd worden met revalidatieoefeningen.
Als deze maatregelen niet volstaan, zal men moeten overwegen om een beroep te doen op de chirurgische behandeling van urine-incontinentie. Dit gebeurt via een ingreep waarbij proleenbandjes onder de urethra worden aangebracht (er wordt als het ware een 'hangmat' aangebracht om de bekkenbodem te verstevigen).
Toch dient men hier op te letten: door het overgewicht, daalt het slaagpercentage van deze chirurgische ingreep. Met een BMI hoger dan 35, stijgt het faalpercentage met 50%.
In geval van ernstige obesitas (BMI tussen 35 en 40), kan men zich afvragen of de behandeling van de incontinentie niet beter vervangen wordt door een chirurgische behandeling van de obesitas.
Het is inderdaad zo dat één jaar na een chirurgische behandeling van de obesitas (het plaatsen van een maagring), de frequentie van urine-incontinentie gehalveerd is. Dit resultaat is vergelijkbaar met dat van de ingreep waarbij proleenbandjes onder de urethra worden aangebracht bij patiënten zonder obesitas.
