Onvrijwillig urineverlies bij honden is slecht voor hun gezondheid en voor de hygiëne in huis. Een juiste kijk op de oorzaak van deze stoornis maakt een geschikte behandeling mogelijk.
Hoe urineert een hond?
De door de nieren geproduceerde urine komt via de urineleiders in de blaas terecht en wordt vervolgens uitgescheiden via de urinebuis. De urine wordt opgeslagen in de blaas dankzij een spier die zich op de urinebuis bevindt en als sluitspier fungeert die verhindert dat de urine wegkan. Als de blaas voldoende vol is, ontspant de spier zich en trekt een spier die de blaaswand bedekt, samen, waardoor de blaas zich kan ledigen. Dat proces wordt gecontroleerd door verschillende zenuwen, waarvan sommigen willekeurig en andere onwillekeurig gestuurd worden.
Is mijn hond incontinent?
Een hond die aan urine-incontinentie lijdt, kan zijn urine-uitstoot niet beheersen en verliest dus onbewust urine. Deze incontinentie mag niet verward worden met andere urineerstoornissen. Een dier met een blaasontsteking urineert immers vaak kleine hoeveelheden. Soms kan het zich niet meer inhouden tijdens een wandeling. Urineverlies kan ook optreden als de hond stress of emoties voelt. Bovendien verhogen sommige endocriene (diabetes, ), nier- en leverziekten het urinevolume. Ten slotte kunnen gedragsstoornissen gepaard gaan met abnormaal urineergedrag. In al die gevallen urineert het dier bewust en is er dus geen sprake van incontinentie. In de praktijk uit urine-incontinentie zich door druppels die uit de vulva of de penis komen wanneer de hond zich verplaatst en/of door urineplassen op plaatsen waar hij heeft gelegen. De huid rond de vulva van de teef kan ontstoken raken, doordat de vulva voortdurend nat is door de urine.
