Deze demyeliniserende aandoening verloopt met korte opstoten, afgewisseld met rustige periodes. Daarbij spelen verschillende oorzakelijke factoren mee. De rol van stress stond nog niet vast, maar is nu bevestigd.
Multiple sclerose (MS) wordt veroorzaakt door beschadiging van de myelineschede die zich bevindt rond de uitlopers van de motorische neuronen en een essentiële rol speelt bij de zenuwgeleiding (vandaar de term demyeliniserende aandoening). De stoornissen tasten de sensitieve functies aan (tintelingen, gestoorde tastzin), maar ook de motorische functies (tijdelijke verlamming), het evenwicht, De meest frequente en typische stoornissen zijn echter gezichtsstoornissen. MS komt vooral voor bij jongvolwassenen en treft vooral vrouwen (60 % van de patiënten). Het verschijnen van neurologische stoornissen op verschillende plaatsen van het lichaam, die na enkele dagen verminderen, is op zich zeer typisch voor MS. De diagnose wordt bevestigd met medische beeldvorming (MRI), die gedemyeliniseerde plaques aan het licht brengt. MS evolueert meestal geleidelijk en wordt gekenmerkt door opeenvolgende opstoten met een al dan niet volledig herstel. Als de symptomen aanhouden, leidt dit tot geleidelijke invaliditeit.
Als we zouden weten welke factoren die opstoten kunnen uitlokken, zouden we een beter inzicht krijgen in de mechanismen van deze ziekte. In dit verband zijn virale en bacteriële infecties en lichamelijke trauma's geïdentificeerd als uitlokkende factoren. Ook immunitaire, psychologische, neuro-endocriene en milieufactoren spelen vermoedelijk een rol. Over de rol van stress is eveneens veel te doen. Om die rol te bewijzen, verzamelden onderzoekers alle studies over dit onderwerp. In totaal bleken zo'n twintig studies bruikbaar. Uit hun analyse blijkt dat er een zeer duidelijk verband bestaat tussen psychologisch stresserende gebeurtenissen en evolutieve MS-opstoten.
Dit nieuwe inzicht betekent helemaal niet dat de patiënt voortaan verantwoordelijk gesteld wordt voor zijn ziekte, maar zou wel tot nieuwe preventiestrategieën kunnen leiden die gebaseerd zijn op farmacologische specialiteiten of op gedragstherapie.