Zwangere vrouwen willen sporten voor twee. Toch roept dit thema tegenstrijdige reacties op.
'Ik ben sportief, mag ik er blijven tegenaan gaan zoals vroeger?' - 'Ik ben niet sportief, moet ik me nu ineens gaan afbeulen?'
Het antwoord luidt tegelijk ja en nee, maar dan vooral onder bepaalde voorwaarden. Het is hoe dan ook een kwestie van gezond verstand.
Uw fysiologische toestand is veranderd
Door de fysiologische veranderingen die zich voordoen tijdens de zwangerschap gaat uw lichaam totaal anders reageren op inspanning en beweging. De bloeddruk, de hartslag en het bloedvolume stijgen, en ook de zuurstofbehoeften nemen toe. Er treedt sneller hypoglykemie op. De thermoregulatie werkt minder doeltreffend. De pezen en gewrichten worden slapper. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de inspanningstolerantie veel minder is en vooral dat de gevolgen voor de moeder weliswaar nefast zijn, maar nog nefaster voor de baby (gevaar voor hypoglykemie, zuurstoftekort, ).
In de praktijk moeten lichamelijke inspanningen tijdens de zwangerschap dan ook gebeuren onder grondige controle.
Het traumarisico is minder aanvaardbaar tijdens de zwangerschap
Heel wat sporten houden een risico in op trauma's, en niet alleen gevechtssporten.
Een trauma heeft uiteraard ook gevolgen voor het kind - het houdt met name gevaar in voor een vroeggeboorte of een miskraam - , maar ook voor de moeder. Zo wordt de behandeling erdoor bemoeilijkt (langdurige bedlegerigheid, verbod op heel wat geneesmiddelen). De lijst van ruwe sporten of sporten die een traumarisico inhouden, is lang. We denken daarbij allemaal spontaan aan gevechtssporten en groepssporten, maar vergeten wel eens dat ook vakantiesporten zoals mountainbiken, skiën en paardrijden (ook al gaat het maar om een ritje) gevaarlijk kunnen zijn.