De ziekte of het syndroom van Parkinson is een degeneratieve aandoening van het centrale zenuwstelsel, waarbij dopamine-producerende zenuwcellen afgebroken worden.
Inleiding
De aandoening wordt gekenmerkt door bewegingsarmoede, tremoren en spierstijfheid. De behandeling bestaat in het algemeen uit specifieke geneesmiddelen, fysiotherapie en soms een operatieve ingreep.
Symptomen
De belangrijkste symptomen van het syndroom of de ziekte van Parkinson zijn tremoren, bewegingsarmoede en spierstijfheid, terwijl in een later stadium dementie kan optreden. Tremoren De tremoren zijn het gevolg van elkaar afwisselende samentrekkingen van tegenovergesteld werken- de spiergroepen (agonisten en antagonisten). De trillingen treden op met een snelheid van 4-6 per seconde en zijn, in tegenstelling tot de spierstijfheid, het meest uitgesproken aan de uiteinden van de armen, benen en soms ook aan het hoofd. De tremoren zijn het hevigst in rust. Tijdens de slaap verdwijnen ze, bij willekeurige bewegingen van de ledematen zijn zij afwezig of althans sterk verminderd. Onder invloed van psychische spanningen nemen de tremoren sterk toe. Wanneer de spierstijfheid zeer sterk wordt, kunnen de tremoren afnemen, waarbij soms de snelheid afneemt. Bewegingsarmoede De bewegingsarmoede (akinesie of hypokinesie) is op vele manieren omschreven. Het belangrijkste kenmerk is de afwezigheid van beweging, het onvermogen aan een willekeurige beweging te beginnen, of de neiging van een combinatie van lichamelijke verschijnselen, waarvan spierstijfheid, tremoren, bewegingsarmoede en loopstoornissen het meeste voorkomen. Spierstijfheid Met hypertonie of rigiditeit wordt de weerstand bedoeld, die men ondervindt indien bewegingen aan de gang gezet worden. Het symptoom komt meestal duidelijk tot uiting als een loopstoornis. De patiënt die wil beginnen te lopen staat als het ware 'aan de grond genageld'.