Een knuffeldier troost, kalmeert en bij vermoeidheid kikkert het op. Tussen dit fetisjvoorwerp en een kind ontstaat een heel sterke band die u zeker niet mag verstoren.

Knuffel, een ‘transitional object’
Een knuffel of elke andere naam die door het kind (of vaak een ouder kind) wordt bedacht, wordt door psychoanalytici een transitional object genoemd. Met deze Engelse term wordt een fetisjvoorwerp van het kind bedoeld waarvan het niet gescheiden wil worden. Rond zeven of acht maanden begint een kind te beseffen dat het een andere persoon is dan zijn moeder. Om te compenseren dat ze er niet altijd is of niet altijd beschikbaar is, ontwikkelt het een exclusieve band met een ding dat het helpt troosten en kalmeren. U zult merken dat uw kind rond negen maanden makkelijker inslaapt met één welbepaald voorwerp. Het lijkt wel of het met dat voorwerp de eenzaamheid, de angst en de scheiding ‘s nachts beter verdraagt of dat het zo makkelijker troost vindt als het verdriet heeft.
Een kind moet zelf zijn knuffel kiezen
Ouders zien natuurlijk liefst een knuffel waarvan er meerdere exemplaren bestaan, een ook die niet te volumineus is en die in de wasmachine kan. Maar meestal loopt het ietsje anders, want u moet de keuze van uw kind absoluut respecteren, hoe de knuffel er ook uitziet. Er bestaan geen regels voor de keuze van een knuffel. Het kan een stuk stof zijn, een pluchen dier, een pop, een melkfles of elk ander voorwerp. Maar het kan ook een handeling zijn, zoals duimzuigen, de oren of haren strelen, ritmisch wiegen, aan een stuk stof trekken, de lakens tussen de vingers laten glijden, met een zakdoek over de neus wrijven, enz. Welk voorwerp - of gebaar - het ook wordt, het is altijd het kind dat de knuffel kiest. En het kind zal ook beslissen hoe sterk het eraan gehecht is en wanneer het er zich van scheidt. De keuze van de knuffel valt meestal tussen de zesde en de twaalfde maand en de liefdesrelatie duurt tussen drie en zes jaar, afhankelijk van de kinderen. Denk er ook om dat sommige kinderen zich niet aan een voorwerp hechten en er toch even goed uitkomen.