Darmkanker is de op twee na meest voorkomende kanker en de op één na meest dodelijke. Nochtans zijn negen van de tien gevallen te genezen als de kanker vroegtijdig wordt opgespoord en behandeld.
We hadden een gesprek met een patiënte van 52 jaar die haar darmkanker heeft overwonnen. Dit is haar verhaal.
In welke omstandigheden hebt u te horen gekregen dat u darmkanker had?
Ik was net vijftig geworden en na een emotioneel zware periode (mijn moeder was gestorven aan kanker) begon ik diverse symptomen te ontwikkelen, zoals braken en acute diarree. Ik ben toen naar mijn huisarts gestapt en die heeft me doorverwezen naar een specialist om een virtuele coloscopie te laten maken (een CT-onderzoek van de dikke darm). Daarop hebben ze dan een tumor ontdekt.
Half januari 2014 heb ik een rechter hemicolectomie ondergaan (verwijdering van het rechterdeel van de dikke darm). Daarna heb ik zes maanden chemo gekregen (2 dagen om de twee weken in dagopname). Ik ben ook opgevolgd voor een eventuele CHIP (Intraperitoneale Chemo Hyperthermie) en een optische coloscopie, maar dat bleek gelukkig niet nodig te zijn …
Dankzij mijn werkgever ben ik tijdens mijn chemo de hele tijd aan het werk kunnen blijven. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik elke ochtend thuis werd opgehaald en ‘s avonds werd teruggebracht. Zo was de vermoeidheid veel draaglijker.
Sinds de behandeling achter de rug is, leid ik weer een compleet normaal leven, ook al heb ik veel last van paresthesie aan mijn handen en voeten (tintelingen, gevoelloosheid enz.).
Hoe hebt u op de diagnose gereageerd?
Omdat ik niet echt pijn had - ik had alleen last van diarree en braken - dacht ik eerst dat het om een hardnekkige maag-darmontsteking ging. Toen mijn arts zei dat het misschien kanker kon zijn, was ik helemaal van de kaart. Dat had ik nooit verwacht. Het kwam dus wel hard aan … Maar ik heb me herpakt en tegen mezelf gezegd: “Ik moet erdoor, we gaan ertegenaan”. Er was in mijn familie bij mijn weten ook geen enkel geval van darmkanker geweest.