'Knuffeldieren' zijn in de eerste levensmaanden een grote hulp voor de ouders. Ze helpen de baby om in te slapen, om alleen te zijn en om zelfstandiger te worden.
Maar als kinderen groter worden, moeten ze onvermijdelijk afstand doen van hun knuffel.
Hoe pakt u dat het beste aan?
Wat is de functie van een knuffeldier?
De term knuffel is een algemene term. De aard van het voorwerp kan heel uiteenlopend zijn, van een simpele katoenen doek tot troeteldieren die soms heel veel plaats innemen.
Maar alle knuffels hebben één ding gemeen: kleine kinderen hechten er zich sterk en heel spontaan aan. Ze hebben ze nodig om in te slapen, en als hun knuffel niet in de buurt is, roepen ze erom.
De wetenschappelijke naam voor een knuffel is 'transitioneel object of overgangsobject'. Kinderen vinden er troost bij als hun moeder er niet is.
Daarom verschijnen knuffels ook pas op het toneel als het kind enkele maanden oud is. Daarvóór registreert het de afwezigheid van de moeder niet echt en ervaart het haar nog als een deel van zichzelf.
Tot op welke leeftijd mogen kinderen knuffeldieren hebben?
Over het algemeen begint een kind zijn knuffel los te laten als het ongeveer drie jaar oud is. Met zes jaar kan het volledig zonder, net op tijd dus om de overgang te maken naar de lagere school.
Maar die leeftijden zijn natuurlijk puur indicatief. Het moment waarop een kind aanvaardt om zich voorgoed van zijn knuffel te scheiden, is niet te voorspellen. Het is gewoon het moment waarop het rijp genoeg is om zich zelf op te beuren en gerust te stellen, zonder de hulp van een voorwerp dus. Als een kind dat ouder is dan zes jaar naar zijn knuffel blijft vragen, maar het over het algemeen goed doet en zich op alle andere vlakken goed ontwikkelt, is er geen reden tot bezorgdheid.
Als u daarentegen de indruk hebt dat een kind dat zijn knuffel niet wil afgeven problemen heeft, legt u de vraag misschien beter voor aan een kinderarts. Die zal u dan eventueel doorverwijzen.
