Hersenstoornis

Elke afwijking van de normale werking van de hersenen.
In het algemene spraakgebruik wordt de term vaak gebruikt voor aandoeningen van het zenuwstelsel die zich kort na de geboorte openbaren. Meestal heeft het kind weinig of geen controle over de spierbewegingen door een beschadiging van de gebieden die de spierwerking regelen.
Deze aandoeningen kunnen door veelerlei oorzaken ontstaan.
De hersenen kunnen zich bijvoorbeeld voor de geboorte niet ontwikkelen zoals zij eigenlijk zouden moeten doen. Onverenigbaarheid van bloedfactoren tussen moeder en kind, evenals ziekten van de moeder tijdens de zwangerschap, kunnen een oorzaak zijn. Tijdens de geboorte kunnen er moeilijkheden met de bevalling zijn waarbij zuurstoftekort bij het kind optreedt waarvan hersenbeschadigingen het gevolg zijn omdat de zenuwcellen bijzonder gevoelig zijn voor een daling van het zuurstofgehalte van het bloed. Ook ademhalingsmoeilijkheden tijdens de geboorte kunnen een voldoende zuurstofvoorziening van het bloed verhinderen. Waarom bij bepaalde erfelijke aandoeningen (bijvoorbeeld de ziekte van Tay-Sachs) kort na de geboorte zenuwcellen afsterven is nog onbekend. Na de geboorte kan een baby met een hersenstoornis er aanvankelijk normaal uitzien en zich gedragen als een normaal kind. Daar het centraal zenuwstelsel nog onvolledig ontwikkeld is, kan de arts dikwijls geen absolute diagnose stellen in de eerste levensmaanden. Als de baby nauwkeurig door de ouders wordt gadegeslagen kunnen er in de eerste twee of drie maanden al tekenen van een mogelijke afwijking worden gezien. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat de baby zich niet veel beweegt of dat de benen ongewoon stijf schijnen.
Ontbreken in de kinderjaren de normale ontwikkelingsverschijnselen zoals kruipen, zitten, staan, lopen en zindelijk worden, dan zijn dit belangrijke aanwijzingen. Een kind dat in de derde maand nog geen voorwerp kan grijpen of zich niet kan omdraaien in de vijfde maand, kan hiermee de eerste aanwijzingen geven van hersenbeschadiging.