Een Frans-Italiaans chirurgenteam voerde met succes een dubbele handtransplantatie uit en besteedde daarbij veel aandacht aan de psychologische voorbereiding van de patiënt.
Het chirurgenteam was ontgoocheld door de mislukking van een transplantatie van een lidmaat 23 maanden na de operatie, omdat de patiënt zijn behandeling met immunodepressiva niet correct wilde volgen. Vandaar dat het er voor deze wereldprimeur op aandrong dat de kandidaat voor de dubbele transplantatie grondig psychologisch en psychiatrisch werd voorbereid. Daartoe moest een college van psychiaters nagaan in hoever de patiënt, een 33-jarige man bij wie beide handen waren geamputeerd na een ontploffing op het werk, de risico's van de ingreep kon inschatten, de absolute noodzaak inzag van een behandeling met immunodepressiva (om afstotingsverschijnselen te voorkomen) en bereid was een intensieve revalidatie te volgen. Bij deze eerste dubbele transplantatie uit de geschiedenis bleek uit de permanente postoperatieve psychologische follow-up dat de patiënt tijdens de eerste drie maanden angst had voor afstoting en het er moeilijk mee had om met "vreemde" handen rond te lopen. Na drie maanden aanvaardde hij ze echter als zijn eigen handen. Hij stemde er ook in toe om een behandeling met immunodepressiva en een revalidatieprogramma te blijven volgen. Vandaag, bijna twee en een half jaar later, leidt de patiënt een normaal leven en werkt hij zelfs weer in de fabriek, want zijn handenfunctie is voor 65 % hersteld. Wat het louter medische aspect betreft, stelden de artsen vast dat, hoe distaler de amputatie - d.w.z. hoe verder van het lichaam - , hoe hoger de slaagkansen van de operatie. De amputatie van één hand heeft dan ook een betere prognose van die van een voorarm. Toch blijft het vinden van een donor een groot probleem. De familie aarzelt immers nog vaak om haar toestemming te geven voor donatie, omdat het om een zichtbaar lichaamsdeel van de overledene gaat.