Hallo , ik heb nu pas deze site ontdekt terwijl ik op zoek was naar enkele vragen dat ik heb in verband met mijn moeke die Alzheimer heeft. Ze was pas 62 jaar als de ziekte geconstateerd werd , nu is ze 72 jaar en verblijft al 4 jaar in een instelling. Ze zit al enkele jaren in een rolstoel , ze kent ons niet meer , maar af en toe kon ze beginnen zingen , ook al begrepen we niet wat ze zong , we zagen dat ze enigsinds gelukkig was in haar wereldje. Tot over enkele weken , ze werd ziek kreeg koorts . Na een weekje opname in ziekenhuis waar ze intrafeneus behandeld werd met antibiotica mocht ze weer terugkeren naar de instelling. Ze hadden wel gezien in het ziekenhuis dat mijn moeke een heupbreuk heeft. Het moet een spontane breuk zijn die er al een week of 3-4 zat. Daardoor heeft moeke helse pijnen en krijgt ze nu morfinepleisters. Operatie zat er niet in , ten eerste , ze kan toch niet meer stappen en ten tweede , als ze een achttal weken te bed blijft zal de b reuk misschien dichtgroeien. Maar moeke blijft helse pijnen hebben , zweetdruppels over haar gezicht , haar slaapkleedje voelt vochtig aan van het koude zweet. Nu stelden ze ons voor om eventueel een bout in haar heup te steken , dat dit misschien de pijn zou minderen. Dit gebeurt welliswaar onder volledige verdoving en ik heb altijd geweten dat , als ze Alzheimerpatienten verdoven , ze veel slechter uit de verdoving komen (mentaal gezien) en dat de kans er ook inzit dat ze de operatie niet overleefd. Wat moeten we doen? Operatie toch proberen? Wachten en hopen dat de pijn na verloop van tijd mindert? Wat als ze haar verdoven en moeke leeft als een plant? (alhoewel het nu eigenlijk niet veel beter meer is ... ) Het is zo vreselijk moeilijk wat wij moeten beslissen , moeten wij haar die pijn van operatie nog aandoen? Zijn er mensen hier die dit ook al meemaakten en kunnen vertellen hoe ze dit ervaren hebben?
Eerste onderwerp hernemen