Bijna 2% van de Belgische bevolking lijdt aan fibromyalgie. Deze patiënten zijn abnormaal gevoelig voor pijn. Naast dit centrale proces zou er echter ook een verband bestaan tussen deze ziekte en angststoornissen en depressie.
Fibromyalgie komt voor bij 3,4% van de vrouwen en 0,5% van de mannen. De oorzaak van deze ziekte is nog onbekend. Wellicht spelen genetische factoren een rol, want de familiale predispositie is erg duidelijk: het risico dat de ziekte zich ontwikkelt wordt met een factor acht vermenigvuldigd als een ouder van de eerste graad de ziekte ook heeft. Het vreemde van dit syndroom van chronische pijn is dat het in combinatie met andere symptomen tot uiting komt, die op hun beurt ook pijnlijk zijn, zoals bijvoorbeeld darmstoornissen, chronische hoofdpijn, chronische vermoeidheid of depressie. Deze verschillende gevoelige punten vormen een belangrijk aspect van de diagnose.
Algemene geneeskunde of psychiatrie?
Mensen met fibromyalgie zijn overgevoelig voor pijn. Toch zou er ook een verband bestaan tussen angststoornissen en depressie en fibromyalgie. Patiënten die aan fibromyalgie lijden, hebben namelijk meer familiale en persoonlijke antecedenten van depressie en angststoornissen dan mensen met andere ziekten van chronische pijn, zoals reumatoïde polyartritis. Een voorbeeld: 14% van de patiënten met reumatoïde polyartritis vertonen depressie, in vergelijking met 70% van de personen met fibromyalgie en 12% van deze patiënten vertonen angststoornissen in vergelijking met 47% van de patiënten met fibromyalgie.Bovendien verergert het bestaan van psychiatrische stoornissen de ernst van fibromyalgie. En ten slotte is de nutteloosheid van pijnstillers, corticoïden en niet-steroïdale anti-inflammatoire middelen zo goed als bevestigd. De doeltreffendheid van bepaalde antidepressiva is echter bewezen en ze worden bij deze aandoening vaak voorgeschreven. Er lopen op dit moment doeltreffendheidstudies.
Een multidisciplinaire behandeling
De behandeling van deze ziekte moet echter tegelijk farmacologisch, psychologisch en lichamelijk zijn. Cognitieve gedragstherapieën zorgen ervoor dat de patiënten leren om de pijn op te vangen en er het hoofd aan te bieden. Kinesitherapie stimuleert autonomie. Relaxatie en begeleide aerobiclessen zijn ook heilzaam. Een beter begrip van de modulatiemechanismen van de pijn en het verband tussen dit syndroom en andere aandoeningen zou er in de toekomst voor moeten zorgen dat nieuwe therapielijnen kunnen worden ontwikkeld.