Aan sport doen is goed. Het is zelfs aan te raden! Maar als sporten een obsessie wordt, gaat het op een verslaving lijken. Hoe wordt iemand verslaafd aan sport ? Hoe wordt zo’n verslaving opgespoord en vastgesteld? Wat zijn de gevolgen? En hoe raakt iemand ervan af?
Excessieve en ongecontroleerde sportbeoefening
Hausenblas en Downs, twee wetenschappers die aan de universiteit van Florida onderzoek doen naar sport, omschrijven verslaving aan een fysieke activiteit als ‘een behoefte aan lichaamsbeweging die zich uit in excessief en ongecontroleerd trainen en zich manifesteert via lichamelijke en psychische symptomen. Omdat bij het sporten endorfine vrijkomt (het gelukshormoon), begint de sporter er plezier in te vinden en almaar harder te trainen, tot hij niet meer zonder kan.
Wat is het verschil met bigorexia?
Onlangs bedienden de media zich van het woord bigorexia bij het berichten over sportverslaving. Maar eigenlijk verdraaien ze hiermee de oorspronkelijke betekenis van de term. “Bigorexia is het omgekeerde van anorexia”, aldus Aude-Sophie Cagnet, psycholoog, verslavingsdeskundige en lid van de SOS Dépendances. “Bigorexia maakt deel uit van de dysmorfie- en fobische stoornissen, dat is de obsessieve angst om lelijk te zijn of niet mooi gevormd te zijn”. Iemand die bigorexia heeft en in de spiegel kijkt, ziet zich dus niet zoals hij is maar denkt dat hij klein is en niet genoeg spiermassa heeft. In de oorspronkelijke betekenis heeft het woord dus niets te maken met excessief sporten!
Aude-Sophie Cagnet, psycholoog, verslavingsdeskundige en lid van de SOS Dépendances.
Aymeric Petit, psychiater en verslavingsdeskundige.