'En wat zeg je nu? Danku' , 'Hoe vraag je iets aan de mevrouw? Alstublieft.' Deze en andere gelijkaardige zinnetjes moeten kinderen heel vaak horen omdat ouders willen dat kinderen zich goed gedragen. Maar is beleefdheid dan zo belangrijk?
Is beleefdheid een vorm van hypocrisie ?
Sommige mensen stellen beleefdheid wel op prijs, ook al vinden ze het een vorm van geïnstitutionaliseerde sociale hypocrisie. Waarom moet je mensen die je niet kent met handschoenen aanpakken? Waarom zou je moeite doen om beleefd te zijn tegen mensen die je niet eens kent? Waarom moet je op bezoek gaan bij iemand waar je niet van houdt? Is het geen vorm van liegen als je iemand laat geloven dat je hem of haar op prijs stelt terwijl dat helemaal niet het geval is?
Beleefdheid is een universele taal
Ook al kan men stellen dat beleefdheid niet zo heel erg belangrijk is, dan nog moet het gezien worden als een laagje vernis, een sociale factor die contacten met andere mensen vergemakkelijkt. Dat is op zich al heel belangrijk. Wanneer de regels van beleefdheid binnen een sociale groep dezelfde zijn, dan zit men op dezelfde golflengte om te praten, om van gedachten te wisselen, om elkaar te begrijpen. Beleefdheid is dan een soort gemeenschappelijke taal.
Ook dat is erg belangrijk. Zonder een gemeenschappelijke taal voelt men zich uitgesloten. In andere landen zijn beleefdheidsregels mogelijk anders en niet altijd makkelijk te begrijpen voor iemand die een andere beleefdheidstaal spreekt, ook niet als men een boek over de gewoonten van het land leest.