PUBLICITÉ

Als tics iemands leven vergallen

Gepubliceerd door Isabelle Eustache, bewerkt door C. De Kock, gezondheidsjournaliste op 28/06/2005 - 00h00
-A +A

We hebben allemaal al wel eens iemand ontmoet met nu eens leuke, dan weer angstaanjagende tics. Dat is nu eenmaal het lot van patiënten met het syndroom van Gilles de la Tourette. Ook al belet hun handicap hun niet om een normaal leven te leiden, ze worden gemarginaliseerd en lijden onder de blikken van de anderen.

PUB

Het syndroom van Gilles de la Tourette is een neurologische aandoening die gekenmerkt wordt door tics, willekeurige, snelle, plotse en stereotiepe bewegingen. De motorische tics (grimassen, snuiven, gebaren, …) gaan soms gepaard met "coprolalie" (obsceen taalgebruik) en "echolalie" (herhaling van woorden of zinnen).

In de helft van de gevallen is er ook sprake van obsessief-compulsieve stoornissen (OCS). Die zijn echter beheersbaar en zouden voor de patiënt een manier zijn om zijn chaotische gevoelens in goede banen te leiden. Die compensatie van hun tics kan op zwaar lijden wijzen.

Meestal veroorzaakt de ziekte met de leeftijd minder hinder. Toch worden de zowat 2.000 patiënten in België gemarginaliseerd. Het syndroom treft vooral mannen en ontstaat gemiddeld op zevenjarige leeftijd. In meer dan 70 % van de gevallen verminderen de symptomen geleidelijk: bij 26 % van de patiënten verdwijnen ze volledig, bij 46 % treedt verbetering op.

Aangezien er geen gespecialiseerde instellingen voor bestaan, kunnen kinderen met het syndroom geen onderwijs volgen; ze kunnen zelfs niet terecht in gehandicapteninstellingen. Toch tast het syndroom geenszins de intelligentie aan. Dat neemt niet weg dat de kinderen door gebrek aan onderwijs te weinig kennis hebben om zich als volwassene echt te integreren in de samenleving.

Malraux, Mozart, Kafka en Zola leden hoogstwaarschijnlijk aan het syndroom, maar bewijzen tegelijk dat patiënten het wel degelijk ver kunnen schoppen. Waarom krijgen ze daar dan niet de middelen voor? Er moeten oplossingen komen om hun een volwaardige plaats te geven in de maatschappij.

Wat is de oorzaak van het syndroom?

De oorzaak is nog altijd slecht bekend. Het zou gaan om hyperactiviteit van de dopaminerge systemen.Niet zelden zijn er verschillende patiënten in eenzelfde familie.

Behandeling

De behandeling is gebaseerd op neuroleptica, zo nodig in combinatie met psychotherapie. Neuroleptica kunnen in 80 % van de gevallen verbetering of genezing brengen.

Schrijf u gratis in op de newsletter van e-gezondheid !

Gepubliceerd door Isabelle Eustache, bewerkt door C. De Kock, gezondheidsjournaliste op 28/06/2005 - 00h00 Association française du syndrome Gilles de la Tourette (AFSGT), http://www.afsgt-tourette-france.org.
Bekijk dit artikel
Vous devez être connecté à votre compte E-Santé afin de laisser un commentaire
PUBLICITÉ