Dag iedereen,Ik ben een meisje van 21 jaar en zit mn hele leven lang al met een groot complex. Alleen mn ouders, zus en mn allerbeste vriendin weet ervan. Ik ben geboren met een grote donkerbruine moedervlek in mijn hals (ongeveer ter grote van 10 eurocent op dit moment). Als klein kind stoorde ik me er haast niet aan, maar met het ouder worden is de vlek groter geworden en heb ik er meer en meer complexen over gekregen. Vanaf het 1ste middelbaar is het begonnen. Toen kreeg ik af en toe rare opmerkingen zoals: "Wat heb jij daar?", "Heb je chocolade in je hals hangen?", "Wat is die vlek daar in je nek?". Na een tijd werd ik die opmerkingen zo beu. Altijd datzelfde verhaal van 'het is maar een moedervlek, ik kan er ook niets aan doen'. Ik ben me er steeds meer onzeker door gaan voelen. Ik heb er toen dan ook met mn ouders over gesproken en ik heb dan besloten op 16-jarige leeftijd om eens naar de huidspecialist te gaan. Deze stelde voor om het weg te laten snijden bij haar onder plaatselijke verdoving. Ik zou er dan maar een klein streepje aan over houden. Een klein streepje leek me véél beter dan een dikke bruine vlek in je hals dus ik besloot samen met mijn ouders om het te doen. Na de ingreep moest ik een week met een pleister rondlopen en daarna nog zalf smeren voor het genezingsproces. In het begin zag het litteken heel rood aan en het was ook dik. Ik ben dan nog eens terug op controle gegaan en de specialist zei dat het nog wel zou beteren. Met de jaren zou de rode kleur verwijderen en het litteken vlakker worden. Ik moest dan wel de zalf elke avond verder blijven smeren en zoveel als mogelijk uit de zon blijven. Na enkele jaren vond ik toch dat het litteken nog steeds lelijk was. Ik ben terug gegaan en toen heeft de specialist het met een soort lazer behandeld en ook met een spuit. Sindsdien is het litteken minder rood en ook vlakker geworden. Toch heb ik er nog steeds complexen over. In het begin kreeg ik nog opmerkingen zoals: "Heb jij daar een zuigplek?". Door deze opmerkingen ben ik me nog onzekerder beginnen voelen en probeer ik mijn haar altijd voor mijn litteken te dragen of draag ik een sjaal (zelfs in de zomer!), zodat het minder opvalt. Sinds dit jaar ben ik ook begonnen met mijn litteken te camoufleren met een camouflagestick. Toch blijft het litteken zichtbaar. Mijn ouders zeggen dat ik me schaam voor niets. Dat het litteken niet zichtbaar is en dat het in mn hoofd zit. Mijn zusje vindt het litteken ook nog meevallen. Met mijn vriend heb ik er nog nooit openlijk over durven spreken omdat ik me er te diep over schaam. Ik weet ook niet of het hem ooit opgevallen is. Ik zorg dan ook altijd dat ik een sjaal aan heb of mijn haar ervoor draag. Toch brengt het een hele last met zich mee. Zo durf ik nooit eens bloesje met open hals aan te doen en mn haren eens op te steken. Gewoon omdat ik me dan te onzeker voel. Ik weet niet hoe ik van dit complex kan afkomen. Misschien beeld ik het me maar in en valt het litteken niet zo hard op? Ik let er misschien extra op in de spiegel? Of misschien zijn er nog andere behandelingen die het litteken nog minder zichtbaar kunnen maken. Littekens in het gezicht en de hals zijn meteen zichtbaar en mensen beoordelen je dan snel. Soms wou ik dat ik het litteken op een andere plaats had, dan schaamde ik me er waarsschijnlijk niet zo over. Kunnen jullie me helpen? Elk advies is welkom.
Hallo,
Ik begrijp hoe je je voelt. Ikzelf heb in mijn pubertijd een enorm minderwaardig complex gehad. Ik werd gepest, at niet meer en werd dus ook heel mager, ik schaamde me voor wie ik was, ik werd ook aangesproken over hoe mager ik wel niet was terwijl ik eigenlijk echt hulp nodig had. De mensen die me begrepen of hielpen die kon ik op 1 hand tellen. Ik was constant bezig met wat mensen van mij zouden vinden en wat ze zouden gaan zeggen. Ik ben nu nog steeds mager maar ik voel me wel beter, ik ben zelf zekerder geworden, ik ben er nu 30 en de leeftijd brengt dat ook wel wat mee dat je de dingen wat gaat relativeren. Nu voor jou, ik kan de foto niet zien, staat een vraagteken op. Als mensen op jou litteken negatief reageren of dit het eerste is wat ze tegen jou zeggen dan laten ze veel van zichzelf zien. Mensen die je eigenlijk kunt missen. Nu het probleem is dan dat jij je die commentaren gaat aantrekken maar dat kun jij zelf veranderen en dat is het goede. Eigenlijk is het maar een litteken, één dat misschien niet mooi oogt en jij zult het niet als een maar zien maar iets wat je doen en laten beïnvloedt. Ik zou het je ook niet laten tegenhouden in wat je wilt aandoen of dat je het wil verbergen want dan ben je er weer mee bezig en heeft het eigenlijk een impact op je leven en dat mag e niet doen voor een litteken. Als iemand mij nog negatieve commentaar geeft denk ik, jij zult zeker en vast ook wel niet perfect zijn. Wees daar aar zeker van. Hoop dat ik je een beetje kunnen helpen heb?
Hey,
Zoals de persoon hiervoor zegt, als anderen je zo benaderen, zijn zij de loosers. Die kan je inderdaad totaal missen in je leven. Schoonheid zit vanbinnen, is cliché, maar een o zo'n waarheid. Accepteer jezelf om wie je bent. Jij bent die toffe meid, met ja, (maak er voor uzelf een grapje over) met het grootste of lelijkste litteken ever. Jij bent jij, wat de rest denkt doet er niet toe. Er zijn zo veel "lelijke" mensen die ook dat geluk vinden, er zijn ook zoveel "knappe" mensen die dat totaal niet vinden. En zowel bij beiden is de oorzaak hoe ze in zichzelf aan het denken zijn. Leven ze voor of volgens een ander, of leven ze voor of volgens zichzelf??
Jij kan van dat complex afgeraken. Je kan jouw hersenen trainen, zoals je spieren traint. Een spier is ook niet sterk van vandaag op morgen. Hetzelfde is dat met onze hersenen. Jouw hersenen en meerbepaalt jouw onderbewustzijn, zitten nu gevuld met die negatieve condities
Met training kan je die er uitgooien en vervangen door nieuwe.
Ik eindig met een songtitel van de disneyfilm "FROZEN" , nl. "Let it goooooo..."
vriendelijke groeten
Leer je zelf accepteren zoals je bent , het leven is te mooi en te kort om je ongelukkig te voelen over het feit dat je niet perfect bent. Het zal ook beter met je gaan als ouder wordt en ontdekt dat het niet om de buiten kant maar om de binnenkant gaat.ik heb een knobbel op mijn neus en heb me daar altijd voor geschaamd nu heb ik al 38 jaar een leuke man en drie kleinkinderen en heb ik mijn uiterlijk geaccepteerd en denk nog vaak het was zonde van mijn tijd om elke dag bezig te zijn met de dingen die ik niet had. Terwijl ik nu geniet van wat ik wel heb.
Heel veelsucces
Op 15-jarige leetfijd ben ik van een paard gevallen. Direct was er een groot litteken zichtbaar op mijn hele arm (van pols tot elleboog). In de loop deer jaren stapelenden het aantal littekens zih enkel op en mijn andere arm en sleutelbeen kwamen er nog bij . Al snel noemde ik het "decoratie". Als ik je een goede raad mag geven: trek het je niet aan en laat het vooral je leven niet beïnnvloeden. Dat is het niet waard. Prettig is het niet, maar er zijn ergere dingen op de wereld. Binnenkort zal dit soort domme reacties overigens wel afnemen, want dan zullen ze wel tot de "jaren van verstand" komen. Kortom: bijt even door. Gebruik in tussentijd misschien nog een crème, maar vooral geen sjaal. Mogelijk zien ze dan nog wel iets, maar al veel minder. Weet je was ze dan zullen denken? Nee? Dan zulen ze denken dat je volwassen genoeg ben geworden om dit soort problemen van je af te zetten en te vergeten. Is dat niet precies wat je wil?