Psoriasis is een zeer invaliderende chronische huidziekte. De Belgische dermatologen en de patiëntenverenigingen hebben beslist om bepaalde hardnekkige vooroordelen erover voorgoed de wereld uit te helpen!
Op wereldvlak lijden 80 miljoen mensen aan psoriasis, waarvan 14 miljoen in Europa en ongeveer 330.000 in België - dat is 1 Belg op 30. Hoewel de ziekte op elke leeftijd kan voorkomen, ontstaat ze meestal tussen 15 en 40 jaar. Bij ongeveer één derde van de psoriasispatiënten zijn er rechtstreekse familiale antecedenten, wat bewijst dat er een erfelijke factor in het spel is. Psoriasis lijkt ook te verergeren door stress en hormonale veranderingen. De ziekte kan weliswaar onder controle gehouden worden, maar nog altijd niet definitief genezen worden. Ze woedt vooral tijdens de wintermaanden, vooral wegens gebrek aan licht en uitdroging van de huid.
Een immuunstoornis
Psoriasis is geen besmettelijke aandoening, maar wordt veroorzaakt door een immuunstoornis die ervoor zorgt dat de huidcellen zich te snel vernieuwen. Normaal gezien vernieuwt de opperhuid zich in ongeveer 28 dagen. Bij psoriasispatiënten duurt die cyclus slechts 2 à 3 dagen. De fameuze rode plekken die ontstaan bij psoriasis, zijn ontstoken huidletsels. De witte schilfers waarmee die plekken vaak bedekt zijn, zijn dode huidcellen die niet de tijd hebben gehad om te rijpen. Psoriasis is een chronische ziekte. Ze komt voor in verschillende vormen en verschillende ernstgraden, en op diverse lichaamsplaatsen. Ze treft zeer vaak ellebogen, knieën en hoofdhuid (psoriasis vulgaris). Ze kan ook verschijnen in de huidplooien (psoriasis inversa of omgekeerde psoriasis), en wordt dan dikwijls verward met eczema of schimmelinfecties. Ze kan zich ook manifesteren in de vorm van etterende puisten (pustuleuze psoriasis). Bij veralgemeende psoriasis (op heel het lichaam) moet de patiënt opgenomen worden in het ziekenhuis. Al die verschillende vormen kunnen gepaard gaan met gewrichtspijn (psoriasis arthropatica).
Zware psychologische gevolgen
Psoriasis heeft zeer zware gevolgen voor het leven van de patiënt, zowel lichamelijk als psychologisch, die de ziekte moeilijk maken om te dragen. Ze is bijzonder sterk zichtbaar, wat bij de omgeving negatieve reacties uitlokt, gaande van onbegrip tot walging. De patiënt moet ze heel zijn leven lang meedragen; ze verdwijnt weliswaar soms tijdelijk, maar komt onverbiddelijk terug. Die onzekerheid, het onbegrip van de omgeving en de zeer zware symptomen tasten het zelfbeeld en de levenskwaliteit aan. Uit studies is gebleken dat heel wat psoriasispatiënten depressief zijn. In de Verenigde Staten ligt het zelfmoordcijfer bij deze patiënten drie keer hoger dan bij de rest van de bevolking.
