Met het spelen van videospelletjes is in principe niets verkeerd. Toch loopt het voor een beperkte groep spelers uit de hand. Hoe herkent u een problematisch speelgedrag en wat valt er aan te doen?
Dwangmatig gamen
Voor veel tieners en twintigers is het spelen van videospelletjes of gamen het favoriete tijdverdrijf. Op zich is daar niets mee, behalve als het gamen dwangmatig zou worden. In dat geval gaat het om een psychologische afhankelijkheid van een videospel die ten koste gaat van andere bezigheden.
Vooral computerspellen met een open einde kunnen problematisch spelgedrag veroorzaken. De speler is immers sneller geneigd om telkens opnieuw te spelen om zijn personage verder te ontwikkelen.
Volgens een recent onderzoek zou 10% van de kinderen en tieners die videospelletjes spelen, 'verslaafd' zijn aan gamen. Jongens lopen daarbij nog een groter risico dan meisjes. De wetenschappers in kwestie vermoeden dat het om een zelfde soort verslaving gaat als bij gokken of pokeren.
Bij dat cijfer van 10% moet weliswaar een nuance gemaakt worden: de resultaten zijn gebaseerd op een online enquête. Helemaal representatief zijn de vaststellingen dus niet. Bovendien zijn niet alle wetenschappers overtuigd dat het om een echte verslaving zou gaan, in plaats van louter problematisch spelgedrag.
'Gameverslaving' herkennen
Hoe kunt u een 'gameverslaving' herkennen? Een extreem voorbeeld om te beginnen. In januari 2008 belandde een tiener uit La Louvière in het ziekenhuis nadat hij de hele kerstvakantie dag en nacht computerspelletjes had gespeeld. Naar eigen zeggen speelde hij gemiddeld acht uur per dag, maar ook wel eens 24 uur aan een stuk. Om wakker te blijven, dronk hij sloten koffie en energiedranken.
Uiteraard ging het om een uitzondering, maar het illustreert wel tot wat problematisch spelgedrag kan leiden. Zo treedt de 'gameverslaving' na verloop van tijd steeds nadrukkelijker op de voorgrond. Uiteindelijk kan het gamen het gedrag volledig beheersen. Er is geen tijd meer voor andere bezigheden, taken of basisbehoeften waardoor die dan ook verwaarloosd worden.
Typische voorbeelden zijn minder contact met vrienden en familie, spelen om problemen te ontwijken, minder aandacht voor de studie, minder goede schoolresultaten, eten voor de computer en soms moet ook de nachtrust wijken voor het computerspel.
De verwaarlozing van de 'echt wereld' doet de problemen opstapelen. Alleen gamen maakt de verslaafde nog gelukkig: een vlucht uit de saaie en harde werkelijkheid naar een veilige, virtuele spelletjeswereld.