Er bestaan verschillende vormen van plas- of urine-incontinentie. De oorzaken en de behandeling zijn telkens anders. Hoe kunt u weten met welke type incontinentie u kampt en wat kunt u eraan doen?
Urine-incontinentie: complexe mechanismen
Gewoonlijk lukt het ons om onze urine op te houden tot we naar het toilet kunnen en onze blaas kunnen ledigen. Dat danken we aan een complex mechanisme dat vooral gebaseerd is op de interactie tussen
- De detrusor of blaasspier. Dat is een spier boven aan de blaas die bij het plassen samentrekt zodat de urine geloosd kan worden.
- En de urinale sluitspier. Dat is de spier rond de urinebuis die normaal opgespannen is en de buis dichthoudt.
Als de blaas zich vult, blijft die dicht omdat de detrusor dan niet actief is en de sluitpsier wel. Als we naar het toilet gaat, gebeurt net het omgekeerde en lozen we onze urine.
Als dat mechanisme verstoord raakt, kan het gebeuren dat er urine vrijkomt op momenten die we niet bewust kiezen. Dan spreken we van incontinentie.
Inspanningsincontinentie: de meest voorkomende vorm
Volgens een bij huisartsen uitgevoerde studie (1) is inspanningsincontinentie de meest voorkomende vorm van urine-incontinentie.
Waar gaat het precies om?
Bij veel handelingen in het dagelijkse leven – zoals hoesten, duwen of een voorwerp optillen – vergroot de druk in onze buik.
Bij mensen met inspanningsincontinentie werkt het sluitingsmechanisme van de blaas (urinale sluitspier) niet voldoende meer om die verhoogde druk op te vangen.
Elke inspanning veroorzaakt bij hen daardoor urineverlies, ook al hebben ze niet het gevoel naar het toilet te moeten en hebben ze dus geen plasdrang.
Zwangere vrouwen of vrouwen met overgewicht lopen een verhoogd risico op deze vorm van incontinentie.
(1) Lagro -Janssen A.L. et al., Huisarts Wet, 2006:49:501-10
Transparantiefiche BCFI, behandeling van urine-incontinentie, augustus 2011.