Seksuele stoornissen bij vrouwen worden in alle media aangekondigd als de nieuwe ziekte van de eeuw. 43 % van de vrouwen zou eraan lijden. Zijn ze realiteit, of gaat het om een modetrend of een commerciële uitvinding ten bate van de farmaceutische industrie?
Waarom, na het formidabele succes van Viagra®, geen "Viagrine®"? Seksuele stoornissen bij vrouwen (SSV's) lenen zich immers uitstekend tot een nieuwe, even winstgevende markt, wegens hun maatschappelijke, persoonlijke en fysiologische complexiteit. Wat een verleidelijk idee om vrouwen ervan te overtuigen dat een pilletje, de vrouwelijke tegenhanger van de mediatieke Viagra®-pil, al die problemen kan oplossen waar de medische wereld het momenteel zo moeilijk mee heeft omdat ze tal van oorzaken kunnen hebben.
Een New-Yorkse journalist, Ray Moynihan, publiceerde onlangs in het beroemde Britse tijdschrift "British Medical Journal" een spraakmakend artikel over het "nieuwe eldorado" dat SSV's vandaag betekenen voor de farmaceutische industrie. Zijn argumenten en zijn overzicht van het onderwerp zijn ronduit verbazend.
De SSV's deden in 1997 hun intrede op de eerste door de industrie gesponsorde bijeenkomsten waarop de toekomstige klinische proeven werden besproken. Vervolgens werd aan de opinieleiders in de urologie gevraagd om een definitie te formuleren die pijn, libido-, opwindings- en orgasmestoornissen omvatte bij vrouwen. Deze nieuwe aandoening ziet echter pas het licht in 1999, in Parijs zelf, op het congres over erectiestoornissen. De fatale slag wordt toegediend door een publicatie die stelt dat "SSV's voorkomen bij 43 % van alle vrouwen tussen 18 en 59 jaar." Dit irrealistische en niet-gestaafde cijfer werd met veel kabaal overgenomen door de pers - zowel de algemene als de wetenschappelijke - , en bleef hangen Waarom irrealistisch? Volgens Ray Moynihan is het afkomstig uit een enquête die een Amerikaanse socioloog uitvoerde bij 1.500 vrouwen. Ze moesten met "ja" of "nee" antwoorden op een aantal vragen die zeven uiterst uiteenlopende seksuele problemen omvatten: libidoverlies, onvoldoende vaginale vochtigheid, angst om slecht te presteren in bed enz. Zodra iemand één keer bevestigend antwoordde, werd ze automatisch geklasseerd bij vrouwen met seksuele stoornissen.
Een pilletje om alle seksuele problemen op te lossen: door de overmediatisering en de problemen die onze moderne levensstijl meebrengt, is het een aantrekkelijk idee geworden. Maar laten we realistisch blijven en niet alles op één hoop gooien. Bij stress of vermoeidheid is het normaal om minder zin te hebben in seks. Moet een vrouw zich daarom meteen laten behandelen voor een zogezegde seksuele stoornis? Nee, ze moet in de eerste plaats de echte oorzaak opsporen en dié aanpakken. Het is zinloos om vrouwen het idee aan te praten dat ze aan een seksuele stoornis lijden als het probleem elders ligt.
Conclusie: bij een reële seksuele stoornis: ja aan een aangepaste geneesmiddelenbehandeling als ze bestaat, maar nee tegen een wonderpil die zogezegd alle problemen moet oplossen zonder de oorzaak op te sporen.