Mode en sport gaan niet altijd goed samen. De orthopedisten maken zich dan ook zorgen over de gewoonte van jongeren om altijd en overal joggingschoenen te dragen.
Onze voeten worden verwend
De voorbije dertig jaar heeft de joggingsport er een heleboel nieuwe aanhangers bij gekregen. Onze parken en bossen worden dan ook geregeld overspoeld door joggers "van beiderlei kunne" en van alle leeftijden. Op zich een goede zaak, want steeds meer mensen zien in dat een sedentaire levensstijl ongezond is. Toch heeft die trend ook veel te maken met de vooruitgang in de sportschoenindustrie. Bij elke stap die we zetten op een harde ondergrond, ontstaat er namelijk een schokgolf die langs het geraamte naar de schedelbeenderen gaat, waar ze nog lichtjes natrilt. Het schoeisel heeft precies als doel dit microtrauma zoveel mogelijk tegen te gaan. Bij de oude sportschoenen waren de rubberzolen zelden meer dan 7 millimeter breed. En aangezien de toenmalige gomsoorten weinig vervormbaar waren, bedroeg de krimpruimte nauwelijks 2 millimeter. De joggingschoen is er sindsdien enorm op vooruitgegaan, in die zin dat de dempafstand vertienvoudigd is. Vandaag hebben de meeste modellen, als ze uit de schoendoos komen, een mousselaag van 20 of zelfs 25 millimeter dik. De kunst bestaat erin lichte materialen te gebruiken die krimpen door de druk en vervolgens hun oorspronkelijke vorm terugkrijgen zonder op te warmen en zonder te verzakken. De grote merken hebben daarvoor dempconcepten ontwikkeld op basis van dempblokjes, versterkingsschachten, kleine holten gevuld met gel, luchtbellen, piramides, orgelpijpen, honingraten enz. Vandaar dat we voortaan kilometers kunnen afmalen zonder ons skelet al te veel te martelen.
Luie voeten
Maar ook al is deze technologie bijzonder nuttig om urenlang te trainen op asfalt, in het dagelijkse leven liggen de zaken totaal anders. De voet went immers snel aan comfort, en de soepele zool doet hem zijn eigen dempkwaliteiten vergeten. Zo bevindt zich onder het hielbeen - het calcaneum - een vetkussentje dat krimpt onder het lichaamsgewicht en op die manier eveneens een essentiële functie vervult als schokbreker. Het verliest echter zijn bestaansreden als we te pas en ten onpas joggingschoenen dragen. Erger nog: de voet dreigt "ineen te storten" als de spieren die het voetzoolgewelf ondersteunen, in rust verkeren. Ten slotte verliest hij geleidelijk zijn proprioceptieve kwaliteiten (het vermogen om prikkels te ontvangen en te verwerken). Hij is niet meer dynamisch genoeg, en dat heeft een dubbel effect: het risico op verzwikkingen stijgt en de hogergelegen gewrichten (knieën, heupen, rug) worden extra zwaar belast. Moraal van het verhaal: sportschoenen dienen alleen om mee te sporten, punt uit