Een kind dat huilt en schreeuwt als het gescheiden wordt van zijn ouders, het is de gewoonste zaak van de wereld. Maar hoe weet u of er achter die zo vertrouwde scène een ernstiger probleem schuilgaat? En hoe gaat u om met een huilend kind?
Moeilijk van de ouders kunnen scheiden: op zich niet erg
Marie Stiévenart, verantwoordelijke van ‘de clinique et psychopathologie de l’enfant’ van de universiteit van Luik, vindt het feit dat een kind huilt of zelfs brult op het moment dat het van zijn ouders wordt gescheiden op zich niet problematisch. “Van de ouders gescheiden worden, is moeilijk voor een klein kind, zeker als het naar een nieuwe, onbekende omgeving moet waar het nog geen enkele houvast heeft. En huilen, roepen en lawaai maken zijn normale reacties als een kind het contact met zijn ouders probeert te herstellen.” We moeten ook rekening houden met de leeftijd: “Tot ze zes jaar zijn, is het normaal dat kinderen bang zijn als ze uit hun vertrouwde omgeving worden weggehaald, want die is voor hen de meest geruststellende”, voegt Quentin Vassart, klinisch psycholoog in Huy, eraan toe.
Het mag misschien een geruststelling zijn voor ouders die door het huilen van hun kind gestrest raken: de leerkrachten of schoolbegeleiders zijn normaal opgeleid om met dat soort situaties om te gaan; ze zullen zich ook aanpassen als het kind na het vertrek van zijn ouders signalen geeft dat het zich niet lekker voelt. De leuze moet dan ook zijn: “geen paniek”! Wat niet betekent dat u niet waakzaam moet zijn... “Verlatingsangst komt voor bij 5% van de kinderen. Als het probleem niet behandeld wordt, kan het hardnekkig worden”, onderstreept Quentin Vassart.
Een teken zoals vele andere
In feite is roepen (of een huilbui) op het moment dat de ouders weggaan een teken dat op zichzelf beschouwd niet veel wil zeggen. Als ouder moet u het in een context zien te plaatsen: voelt uw kind zich voor de rest van de tijd wel goed? Zoekt het contact met andere kinderen? Heeft het blije, goede dagen? Ouders die ongerust zijn, kunnen met hun vragen bij de leerkracht terecht. Hou daarbij in het achterhoofd de signalen die om een snelle actie vragen:
- Het problematisch gedrag wordt niet minder en duurt de hele tijd voort.
- Het gedrag herhaalt zich systematisch: niet alleen voor de school, maar bijvoorbeeld ook om naar de grootouders te gaan, als er thuis een babysit komt, enz.
- Het kind maakt door dit gedrag geen positieve activiteiten of momenten mee en mist zelfs dingen die belangrijk voor zijn ontwikkeling: spelen, leren, sociaal contact, enz.
- Er is een impact op de lichamelijke gezondheid: het kind eet minder, het slaapt slecht, enz.
In al die gevallen - en als het kind verschillende verontrustende factoren cumuleert nog des te meer - kan het nuttig zijn om een psycholoog te raadplegen. Ter herinnering: er bestaat geen minimumleeftijd voor psychologische steun aan een kind (maar hoe jonger een kind is, hoe belangrijker de inbreng van de ouders in de therapie zal zijn).
Marie Stiévenart, verantwoordelijke van ‘de clinique et psychopathologie de l’enfant’ van de universiteit van Luik
Quentin Vassart, klinisch psycholoog in Huy