PUBLICITÉ

Hoe verloopt de ziekte van Alzheimer?

Gepubliceerd door Lauranne Garitte, gezondheidsjournaliste op 11/10/2016 - 17h13
-A +A

De ziekte van Alzheimer ontwikkelt zich op sluipende wijze. De cognitieve klachten en gedragsstoornissen nemen geleidelijk aan toe, maar ze verschillen van de ene persoon tot de andere. Wat zijn de verschillende fases in het verloop van deze ziekte? 

PUB

De ziekte van Alzheimer is een progressieve hersenziekte waarbij de cellen in sommige delen van hersenen stoppen met werken en afsterven. Door het uitvallen van de verbindingen tussen groepen van neuronen en door hersenatrofie (volumevermindering) gaan ook de intellectuele vaardigheden verloren.

De ziekte van Alzheimer: twee letsels in de hersenen

Zo’n tien tot vijftien jaar voor er zich ziekteverschijnselen openbaren, manifesteert de ziekte van Alzheimer zich door twee letsels die zich in de hersenen vormen:

  • Neurofibrillaire degeneratie, door een afwijking van het zogenaamde tau-eiwit  (hyperfosforylering). Deze letsels hopen zich op in de neuronen, waardoor deze cellen als het ware stikken en geleidelijk aan afsterven. De degeneratie begint in de hippocampus - de hersenzone die het geheugen en het leervermogen aanstuurt - en verspreidt zich daarna naar de rest van de hersenen.
  • Seniele plaques of ouderdomsvlekken; dat zijn kleine hoopjes eiwit tussen de hersencellen die bestaan uit het kleine giftige bèta-amyloïd eiwit. Deze hoopjes eiwit of plaques ontstaan eerst in de cortex, daarna in de hippocampus en tot slot ook in de rest van de hersenen. Ze blokkeren de overdracht van signalen van de ene cel naar de andere.

Deze twee letsels lokken geleidelijk aan de typische symptomen van de ziekte van Alzheimer uit, zoals geheugenstoornissen, spraakstoornissen, het niet meer herkennen van mensen en het niet meer kunnen uitvoeren van de gewone dagelijkse activiteiten.

Eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer

De ziekte van Alzheimer evolueert stapsgewijs en is onomkeerbaar. In het begin is de hersenschade aanwezig zonder klinische verschijnselen. De patiënt ondervindt geen enkele hinder, zijn omgeving evenmin. Pas na tien tot vijftien jaar verschijnen de eerste symptomen. De enige manier om in dit vroegste stadium een mogelijke ziekte vast te stellen is via analyse van het cerebrospinaal vocht of via onderzoeken met beeldtechnologie om een potentiële ophoping van de hierboven genoemde eiwitten op te sporen. Maar het meten van deze biomarkers (indicatoren in het lichaam om een bepaalde biologische toestand te markeren) kunnen niet elke twijfel wegnemen. Soms zijn de eiwitten er, maar veroorzaken ze geen symptomen van de ziekte van Alzheimer.

Bekijk dit artikel
Vous devez être connecté à votre compte E-Santé afin de laisser un commentaire
PUBLICITÉ