"Hoe groot wordt mijn kind op volwassen leeftijd?" We kunnen u geen precies, maar wel een statistisch antwoord bezorgen. Het is het resultaat van een berekening, met name de methode van Tanner. Maar opgelet, andere factoren kunnen de uiteindelijke lengte van uw kind ook beïnvloeden.
Berekening op basis van de lengte van de ouders
De vermoedelijke lengte op volwassen leeftijd wordt berekend met behulp van de methode van Tanner, die steunt op de lengte van de ouders:
- jongens: (lengte van de moeder in cm + lengte van de vader in cm + 13) gedeeld door 2
- meisjes: (lengte van de moeder in cm + lengte van de vader in cm - 13) gedeeld door 2
Een voorbeeld: de vermoedelijke lengte op volwassen leeftijd van een jongen van wie de moeder 1,67m groot is en de vader 1,76m is:
(167 + 176 + 13) : 2 = 178 cm.
Deze berekening is wel zuiver statistisch: andere factoren kunnen ook een rol spelen, wat trouwens verklaart waarom niet alle kinderen van dezelfde ouders even groot zijn. Globaal gezien zou deze berekeningswijze in twee derde van de gevallen correct zijn. Kinderen die grote ouders hebben, zijn er wel niet absoluut zeker van dat ze even groot zullen worden.
De botleeftijd
Men kan de lengte op volwassen leeftijd ook berekenen op basis van de huidige lengte en de botleeftijd. De foutmarge is des te groter naargelang het kind nog jong is op het ogenblik van de berekening. Ook een groot verschil tussen de burgerlijke leeftijd en de botleeftijd kan de oorzaak zijn van een minder nauwkeurige berekening.
Hoe meet men de botleeftijd?
De groei van een jongere stopt wanneer alle groeikraakbeen verkalkt is, dus bij een jongen ongeveer op 18-jarige leeftijd en bij een meisje op 15-jarige leeftijd. Bij afwezigheid van kraakbeen kunnen de cellen zich niet meer delen en het bot kan niet meer langer worden. De graad van verkalking is op een röntgenfoto duidelijk zichtbaar. Gewoonlijk wordt een foto van de linkerhand en -pols vergeleken met een referentiefoto.
Een achterstand van de botleeftijd betekent dat de botleeftijd lager is dan de lengteleeftijd. Een (letterlijk) klein kind met twee jaar achterstand wat de botleeftijd betreft, kan in theorie nog twee jaar langer groeien. Een achterstand van de botleeftijd kan dus in zekere zin ook een voordeel zijn: de opgelopen achterstand kan ingehaald worden omdat de groei langer duurt.
In elk geval moet in deze situatie een arts geraadpleegd worden. Hij alleen kan bepalen of de botleeftijd nog mogelijkheden biedt. Hij kan eventueel ook afwijkingen en stoornissen opsporen, die gecorrigeerd moeten worden alvorens men een inhaalbeweging overweegt.
Goed om te weten: aarzel niet om een specialist te raadplegen (dienst endocrinologie) wanneer een kind te klein blijft. Doe dat voordat het kind 10 jaar is, ook al is er sprake van een achterstand van de botleeftijd. Corrigerende behandelingen, zoals groeihormonen, zijn het meest doeltreffend vóór de groeiversnelling.
Dr. Michel Colle, "Mon enfant est trop petit" (Mijn kind is te klein), uitg. Le Cherche Midi.