Elk jaar lopen heel wat sportlui een scheur van de achillespees op. Dat is een invaliderende kwetsuur. Gelukkig hebben nieuwe hersteltechnieken het genezingsproces radicaal veranderd.
Een pees onder hoogspanning
De precieze rol van de achillespees is om de volledige samentrekkingskracht van de kuitspieren over te brengen naar het enkelgewricht. Bij het opwippen van de voet op het moment van een sprong of tijdens het lopen, moet deze pees krachten aankunnen van meer dan 300 kilogram. Met de zwakke elasticiteit die pezen meestal hebben, kan deze structuur bij de minste impuls scheuren. Gelukkig verschilt de achillespees nogal van haar soortgenoten. Door haar spiraalvormige bouw kan ze zo'n 20% uitrekken.Uiteraard moet die eigenschap zorgvuldig worden onderhouden. Zo niet, dan dreigt de pees te verzwakken. De eerste oorzaak van letsels vinden we in te weinig werken aan de versoepeling. Een ander gevaar is dehydratatie. De pees bevat hydrofiele cellen die vol water moeten zitten om hun mechanische eigenschappen te behouden. De minste dehydratatie tijdens of na de inspanning spreidt het bed voor ontstekingen en scheuren. Ten slotte bevat deze pees heel wat zenuwen, wat misschien verklaart waarom zorgen, emotionele schokken, psychische spanningen vaak een rol spelen in de etiologie van scheuren.
Opgelet, kwetsbaar!
Aan een scheur van de achillespees gaat niet noodzakelijk pijn vooraf. Wat niet wil zeggen dat het letsel niet te voorzien is. Heel vaak komen er microletsels in de weefsels zoals bij een touw dat uitrafelt. Door de littekenvorming ontstaan dan knobbeltjes, een soort van kleine ontstoken "bolletjes" waardoor ze haar elastische eigenschappen verliest. Soms zien we kleine holtes, die de pees elk op zich ook brozer maken. Deze vaak sluimerende anatomische letsels worden zichtbaar dankzij technieken zoals nucleaire magnetische resonantie. Dergelijke onderzoeken worden vaak gedaan als preventie. Bij extreme beschadiging kan de verzwakte pees immers op elk moment scheuren, zelfs gewoon bij het opstappen van een trottoir. Gelukkig heelt ze heel makkelijk. Heel snel vormen er zich bruggetjes tussen de uiteinden van de pees, op voorwaarde dat beide delen in contact komen met elkaar. Doorgaans wordt de voet gestrekt in een gipsverband gelegd en worden er vier weken totale rust voorgeschreven. Daarna blijft de patiënt nog eens vier weken in het gips, maar kan hij wel lopen, met een hakje aan het gips. Meestal levert deze behandeling goede resultaten op. Maar voor topsporters is ze echter niet 100% veilig. Want hoewel de achillespees relatief snel geneest, blijft ze door verminderde doorbloeding heel kwetsbaar. Bij sportlui die willen presteren, bestaat het risico dat dit "natuurlijke" litteken het niet houdt. In dat geval moet er chirurgisch worden ingegrepen. Alleen naai je een pees niet zomaar aan elkaar zoals een winkelhaak in een broek. Gewoon hechten blijkt vaak onvoldoende. Daarom werden er zogeheten plastische technieken ontwikkeld, waarvoor soms een stukje kuitspier moet worden weggenomen zodat ze beter kan worden vastgehecht. Efficiënt is deze techniek zeker, maar hij stelt heel wat problemen met infecties, onvolkomenheden in de hechting of afsterving van huidweefsel of de pezen.