Na jaren sport beoefenen, worden gewrichten geregeld aangetast door artrose. Het begin van een echte lijdensweg voor de sportman. Tenzij...
Eentje begon begin februari op Roland-Garros weer aan de competitie. De ander vecht om nog eens te kunnen spelen, als was het nog één laatste keer vóór hij afscheid neemt van de sport. De eerste is de Franse tennisster Amélie Mauresmo. De tweede is de Belgische voetballer Eric Van Meir. Allebei kampen ze met artrose aan de knie en de pijn die daarmee gepaard gaat, maakt het onmogelijk hun sportcarrière op een normale manier voort te zetten.
Slachtoffers van artrose
Ter herinnering, artrose is een degeneratie van het kraakbeen, het witachtige weefsel dat de uiteinden van de beenderen bedekt en de gewrichten glad maakt, zodat ze kunnen bewegen. Dat kraakbeen is formidabel materiaal dat op slechts enkele millimeters dikte druk kan verdragen tot zeven keer het lichaamsgewicht. Jammer genoeg blijkt het ook heel broos, gevoelig voor slijtage en kan het zich haast niet regenereren. Zo kan het bij herhaalde inspanningen, zoals bij sport op hoog niveau, vroegtijdig beschadigd raken. De pijn brengt de patiënten helemaal in de war. Ontstekingsremmers kunnen het pijnlijke geknars weliswaar tijdelijk maskeren. Maar het genezen doen ze zeker niet. Om de degeneratie te stoppen en eventueel de productie van kraakbeenweefsels opnieuw op gang te krijgen, kan er evenwel niet veel worden gedaan.
Een sprankje hoop
Tot voor kort beperkte men zich tot het afschrapen van de beschadigde delen, of verving men het volledige gewricht door een prothese. Op termijn zou de mirakeloplossing in een kraakbeentransplantatie moeten liggen, maar op dit moment blijft de behandeling duur en het resultaat heel onzeker. Amélie Mauresmo en Eric Van Meir hebben dus een totaal andere behandeling gekozen. Zij kregen een aantal hyaluronzuurinjecties, een speciale proteïne die precies inwerkt op de samenstelling van de kraakbeenderen en de gewrichtsvloeistof. Dat hyaluronzuur heeft ongeveer de dichtheid van smeerolie, terwijl de gewrichtsvloeistof een stroperige vloeistof is, zo'n beetje als eiwit. Na drie injecties met een interval van een week verhoogt het hyaluron de viscositeit van de gewrichtsvloeistof en beperkt het de wrijving tegen het kraakbeenoppervlak. Het product verdwijnt redelijk snel, maar verrassend genoeg blijft het gemiddeld negen maanden werken.